Małżonek również zdążył być w legalnym związku i zostawił byłej sześcioletnią córkę. Razem z nią i ich wspólnym mieszkaniem.

Nasza rodzina jest razem od 18 lat. Na początku wszystko było w porządku. Kiedy pierwszy raz się zeszliśmy, nie mogłam się nadziwić, jakiego mam porządnego faceta.

Nie dość, że zostawił byłej żonie majątek, to jeszcze nie ma pretensji do córki i chce płacić alimenty zgodnie ze swoim sumieniem. To rzadkość w dzisiejszych czasach.

Ponieważ nowy mąż był bez mieszkania, zaprosiłam go do zamieszkania w moim dwupokojowym mieszkaniu. Tu też mnie zaskoczył, mówiąc o potrzebie zakupu wspólnego domu.

Poparłam go i zaczęliśmy oszczędzać. Pracowaliśmy oboje, jestem nawet na urlopie macierzyńskim, dobra praca na to pozwala.

Udzielam korepetycji. Uczę angielskiego i niemieckiego. W trzecim roku małżeństwa urodziło nam się wspólne dziecko, chłopiec. Udało nam się wcześniej kupić mieszkanie z kredytem hipotecznym.

Mój mąż zawsze dobrze traktował mojego syna. Inwestował w niego jak we własnego: wychowywał, uczył, dawał zabawki, spędzał wolny czas. Jego córka i jej matka mieszkały w innym mieście. Najwyraźniej brakowało mu komunikacji z dzieckiem.

Udało nam się szybko zamknąć sprawę kredytu, byłam jeszcze na urlopie macierzyńskim. Potem wynajęliśmy nasze mieszkanie, żeby mieć dodatkowy grosz na życie.

Ale po ostatnich najemcach zdecydowaliśmy, że nigdy więcej, niewdzięczny ten biznes. Wyremontowaliśmy i zostawiliśmy, czekając na spadkobierców.

Tu akurat mój syn z pierwszego małżeństwa się ożenił i wpuściliśmy młodą rodzinę do nowego mieszkania.

Mąż spokojnie się zgodził, ostrzegając tylko, że to na jakiś czas, dopóki brat nie dorośnie. W tym czasie będziesz zbierać pieniądze na własne lokum.

Przez cały czas mój mąż zachowywał się poprawnie, logicznie, rozsądnie, że przestałam się martwić o niejasności w jego sprawach i odprężyłam się.

I wtedy stało się coś nieoczekiwanego. Mąż zaproponował zapisanie naszego wspólnego mieszkania na dzieci.

Wszystko wydaje się logiczne, właściwe. Tylko ja nie wzięłam pod uwagę, że oprócz mojego syna i naszego wspólnego chłopaka, jest jeszcze córka męża i to nią postanowił się ponownie zaopiekować.

To było niespodziewane, a jeszcze bardziej niespodziewana i szokująca była propozycja podziału mieszkania.

Na początku nie myślałam jasno, nie mogłam zrozumieć, co on sugeruje. Potem zrozumiałam. Mój syn musi oddać córce pieniądze, które zaoszczędził na własne mieszkanie, żeby nie była bezdomna.

I kupuje je od swoich rodziców. I o jakiej uczciwości możemy mówić, biorąc pod uwagę, że jego córka dostała mieszkanie wcześniej i w całej formie? W tym przypadku mój mąż mieszkał cały czas na moim terenie.

Próbowałam wyjaśnić, że jego pomysł nie jest do końca poprawny. Kontynuowałam swój wariant: ja daję swój udział najstarszemu, a ty dajesz swój udział najmłodszemu synowi.

Biorąc pod uwagę fakt, że mój małżonek mieszkał u mnie, byłoby to bardziej sprawiedliwe. Mój mąż obraził się, że taki podział zostawi jego córkę z niczym i że ja daję tylko udział synowi, a nic ogółowi. Jego opcja jest lepsza.

Najstarszy syn miał dość słuchania tego wszystkiego. Spakował swoje rzeczy, oddał klucze i wyjechał z żoną do wynajętego mieszkania. Nie potrzebuje takich prezentów i nie chce mieć z tym człowiekiem (ojczymem) nic wspólnego. Nawet odwiedzać, gdy jest w domu.

Mąż powiedział wtedy, że mieszkanie da wspólnemu dziecku. W rezultacie okaże się, że jego dzieci będą z przestrzeni życiowej, a mój najstarszy będzie stratny.

I taki układ nie podobał mi się w ogóle. Stosunek do małżonka zmienił się dramatycznie. Zaczęły mnie nachodzić myśli o rozwodzie.

Wtedy wspólne mieszkanie zostanie podzielone i połowę mojej części dam jednemu dziecku, a drugą — drugiemu. Córka zostanie z niczym, bo ojciec będzie musiał sam rozwiązać swój problem mieszkaniowy.