Całkowicie przestałyśmy się ze sobą komunikować. Mama i starsza siostra zwróciły się przeciwko mnie, gdy zażądałam zapłaty za opiekę nad siostrzeńcem.
Siostra znalazła sobie jakąś pracę, nie chciała oddawać dziecka do przedszkola, a tu ja byłam pod ręką — dopiero co urodziłam, byłam na urlopie macierzyńskim, więc "daj spokój siostro, zajmij się moim siostrzeńcem, przecież i tak nie pracujesz!" Po takiej prośbie w formie żądania byłam po prostu oszołomiona.
Tu nie wiadomo jak poradzić sobie samemu. Trzyletniego siostrzeńca chcą mi narzucić na kilka miesięcy. W zasadzie byłam pewna, że siostra nie będzie chciała płacić za moje usługi opiekuńcze, więc zaproponowałam:
- Ok, przemęczę się, stawki za nianię znasz, pokrewieństwo dziesięć procent zniżki. Natalia otworzyła usta ze zdziwienia.
- Jak, chcesz mi doliczać pieniądze za to, że twój siostrzeniec będzie się tylko bawił, a ty będziesz się nim opiekować i nakarmisz go obiadem?
Kiwnęłam twierdząco głową, a żeby powstrzymać fontannę emocjonalnego oburzenia, przypomniałam jej:
- Próbowałaś sprzedać mi rzeczy dla dziecka, ze zniżką, ja oferuję ci to samo. Będę sumienną nianią, znasz mnie.
Siostra trzasnęła drzwiami i poszła poskarżyć się mamie. Kilka godzin później zadzwoniła mama:
- Jak mogłaś zaproponować siostrze coś takiego? Kazałam jej wziąć trzecią dawkę środków uspokajających! Pieniądze za dziecko, twojego siostrzeńca! Nigdy nie sądziłam, że jesteś zdolna do czegoś takiego!
Mama się rozłączyła, a ja nie zdążyłam jej zapytać, czy uważa, że Natalia miała prawo chcieć sprzedać mi znoszone ubrania swojego syna. Pamiętam ten okres bardzo dobrze.
Byłam na urlopie macierzyńskim, byliśmy z mężem spłukani, czekało nas mnóstwo zakupów do porodu, liczyliśmy każdy grosz i wtedy moja siostra złożyła mi niesamowitą propozycję:
- Mam mnóstwo rzeczy po Maciusiu, wszystkie wyprane, całe, jutro ci przywiozę! Byłam taka szczęśliwa, że siostra chce mi pomóc, uściskałam ją i podziękowałam:
- Dziękuję Natalka! Bardzo nam się to przyda!
Następnego dnia przyjechała moja siostra z dwiema torbami rzeczy dla dziecka. Zaczęła wyciągać je torby, a na każdej z nich były jakieś numery. Nie zorientowałam się i pochwaliłam ją: - Masz wszystko oznaczone jak w sklepie!
Moja siostra spojrzała w górę: - To nie etykieta, tylko cena, sprawdziłam to w Internecie i rozłożyłam. Wybierz, co chcesz, z 10% zniżką!"
Myślałam, że żartuje: - Jak to cena? Próbujesz mi sprzedać używane rzeczy?
Natalia ze zdziwieniem wzruszyła ramionami: - I tak je sprzedam, jak nie tobie, to komuś innemu, najpierw oferuję je tobie jako siostrze, a tobie daję rabat!
Nie znalazłyśmy wspólnego języka. Powiedziałam jej, żeby wzięła towar i wyszła. Podobnie jak w przypadku powyższego incydentu, moja siostra rzuciła się ze skargą do mamy.
Mama również stanęła po stronie Natalii: - Ona kupiła te rzeczy, po co ma ci je dawać, im też pieniądze z nieba nie spadają!
Doszło do tego, że przy wypisie z porodówki wściekli krewni stali z boku i udawali, że nie wiedzą, o co chodzi. Kiedy zeszłam na dół, podeszli jako ostatni i pogratulowali mi narodzin naszego syna.
Przytaknęłam sucho i poszłam z dzieckiem do samochodu. Stopniowo czas załagodził urazę, zaczęliśmy się trochę komunikować, a potem — wizyta mojej siostry i "prośba", aby "zaopiekować się moim siostrzeńcem"...
Prawdopodobnie znowu przez długi czas będzie między nami rozdźwięk, chociaż nie uważam się za winną. Co się odwlecze, to nie uciecze.
