To zwykłe mieszkanie, a jest nas troje — mąż, ja i nasz dwunastoletni syn. Nie udało nam się zdobyć bardziej przestronnych pieleszy, dzięki Bogu udało nam się zarobić na te metry kwadratowe i przestaliśmy wynajmować kąty za szalone pieniądze.
Przyjechaliśmy do stolicy z małej wioski zaraz po ślubie. Nasze nadzieje były duże, ale miasto zrobiło swoje.
Kosmicznych zarobków nie widzieliśmy, a te ogromne perspektywy, o których trąbiły reklamy, jakoś nas ominęły. Nie kończymy ostatniego kawałka chleba, ale żyjemy "od — do".
Nie jesteśmy jednak w stanie godnie ugościć członków rodziny. Moi krewni na początku obrażali się, mówiąc, że wyjechaliśmy do metropolii, kupiliśmy mieszkanie, a teraz mamy ich gdzieś.
Nikt nie chciał zrozumieć, że w takim mieszkaniu jak nasze po prostu nie da się zrobić hotelu. Stopniowo obraza ustępowała, rozluźnili się, a potem znowu wszystko od nowa.
Zadzwoniła jedna z ciotek i kategorycznie oświadczyła, że jej córka idzie na studia i zamieszka na ten czas u nas. Na początku myślałam, że po prostu nie wiedzieli, że studenci niebędący mieszkańcami danego miasta otrzymują pokój w akademiku podczas egzaminów wstępnych, a także po przyjęciu, ale nie, ciotka była tego świadoma, ale myślała, że akademik nie wchodzi w grę, bo tam dzieją się różne rzeczy, a poza tym, ktoś musi się opiekować jej córką.
Natychmiast narysowałam obraz w mojej głowie — jesteśmy skompresowani z synem w jednym pokoju, dziewczyna zajmuje pokój syna i szczęśliwie spędza swoje studenckie lata, przechodząc obok naszej trójki przez całe pięć lat.
Zapomniałam, mam gotować dla studentki! Ale moja krewna obiecała dostarczać od czasu do czasu warzywa i mięso. Aha, następujący obrazek — ona i jej mąż przynoszą worek ziemniaków, worek cebuli, buraki i wszystko inne, plus pół dzika, tuzin kurczaków i pięć królików.
Wynajmujemy przemysłową lodówkę, ustawiamy ją w dużym pomieszczeniu i nie mamy problemu z używaniem organicznej żywności. To nie jest ładny obrazek, nie jest zabawny...
Tak, zapomniałam, moi krewni przywiozą warzywa i mięso, przebywając trzysta kilometrów, trzeba więc dać im odpocząć przed drogą powrotną, przynajmniej przez noc, potem będą chcieli iść do muzeum, teatru, na wystawę, ale nie mogą znaleźć drogi, więc będziemy musieli pracować jako przewodnicy.
Wszystkie te myśli przeszły mi przez głowę bardzo szybko, a szkiców wspólnego zamieszkiwania ze studentką było więcej, nie będę o nich wspominała. Zastanawiałam się też, jak ciotka i jej córka, przyzwyczajone do życia w prywatnym domu, na otwartej przestrzeni, że tak powiem, mogą sobie wyobrazić taką ciasnotę w naszym mieszkaniu.
Słuchając argumentów ciotki, że Gabrysia jest bardzo posłuszną dziewczyną, nie będzie stwarzać problemów, będzie pomagać w domu itp., podświadomie zrozumiałam, że cała rozmowa jest tylko preludium do kolejnego nieporozumienia z krewnymi, rodzajem opóźnienia wybuchu awantury.
Dlatego, uciąwszy ciotkę w pół słowa, po prostu powiedziałam swoje kategoryczne "nie", a po pauzie życzyłam absolwentce powodzenia i zdecydowania się na akademik. I tak się stało, Gabrysia zapisała się na uczelnię i bardzo dobrze czuje się w akademiku.
Jej krewni nie rozmawiają z nami, nie tylko jej rodzice, ale wszyscy inni, którzy dowiedzieli się o naszej niechęci do pomocy dziewczynie. Z przerażeniem wyobrażam sobie, co by się stało, gdybyśmy się zgodzili.
Pojawiają się inni uczniowie i oni, może nie wszyscy, ale wielu z nich, również wyjedzie na studia do stolicy, co oznacza, że mieszkanie musiałoby zostać przerobione na barak z piętrowymi łóżkami.
Dlaczego ludzie nie rozumieją podstawowych rzeczy, po prostu nie rozumiem!
