Na naszej uroczystości było wielu jego krewnych. Oczywiście byli też goście z mojej strony, ale było ich znacznie mniej.
Kiedy poślubiłam Szymona, że tak powiem, dołączyłam do jego dużej rodziny i dowiedziałam się o jednej bardzo interesującej tradycji. Wspólnie obchodzą urodziny.
Nie, krewni nie urządzają przyjęcia urodzinowego raz w miesiącu, ale spotykają się regularnie, prawie co tydzień, aby uhonorować kolejnego solenizanta lub solenizantkę. W rzeczywistości nie są to urodziny, ale prawdziwe wesela.
Gospodarz przygotowuje stoły pękające w szwach od smakołyków, krewni męża uwielbiają jeść, wszystkie wydarzenia święta odbywają się przy stole, a potem, żegnając się, obdarowuje gości wszystkim, co było na stole.
W tym celu przygotowuje się wszystkie potrawy z dużym zapasem (żeby starczyło dla wszystkich), piecze się kilka ciast (jak ludzie wyjdą bez słodyczy?), a goście, wiedząc, że dostaną na wynos, przynoszą naczynia, słoiki, garnki itp.
Byłam obecna na takich imprezach i kiedyś pomagałam teściowej gotować na urodziny teścia. To było moje pierwsze doświadczenie z takim gotowaniem.
Mąż poprosił o pomoc mamie, zgodziłam się bez problemu, ale gdy dotarłam do ich domu i zobaczyłam ile pracy w kuchni do wykonania, mój entuzjazm zmalał. Prawdziwa kara!
Przygotowywanie posiłków trwało dwa dni, nie miałam ochoty na święta czy ucztę, byłam tak wykończona. Moja teściowa również nie była w najlepszej kondycji fizycznej, ale ona, przyzwyczajona do takich sytuacji, była optymistką:
"Będziemy leczyć, a w przyszłym tygodniu urodziny mojego brata, będziemy tam leczeni!"
Milczałam i powstrzymywałam się od komentarzy, myśląc tylko z przerażeniem o zbliżających się urodzinach mojego męża...
Urodziny mojego teścia poszły dobrze, wszyscy krewni zauważyli obfitość na stole, jakość potraw, które następnie przeniosły się do pojemników, podziękowali mi i pożegnali się. I tak zbliżyliśmy się do daty X.
Mój mąż był już w stanie podekscytowania przez tydzień, negocjował z kimś o produktach, a ja nie wydostałam się z myśli o tym, jak to wszystko będzie.
I było jak zwykle, za dwa dni przyjechała teściowa, przywiozła górę dań, bo nie mieliśmy na taką liczbę gości, a my, jak to u teścia, smażone, parzone, krojone.
Teraz odpowiedzialność za imprezę spadła na mnie, nie chciałam babrać się w błocie, ale w głowie miałam pomysł, jak pozbyć się tych kulinarnych ekscesów na swoje urodziny — po prostu wyjechać na kilka dni za miasto i świętować sam na sam z mężem. Czemu nie?
To mój dzień, mogę go świętować, jak chcę. Od tej myśli mój nastrój się wyrównał, zauważyła to nawet moja teściowa, chociaż połączyła to z metą w kuchni:
"No, Natalia, już prawie skończyłyśmy, teraz wszystkiego wystarczy, więc bez urazy!"
Rzeczywiście, wszystko wystarczyło, krewni męża i on sam byli zadowoleni. Moi rodzice, którzy byli obecni na imprezie, szeroko otworzyli oczy i nie przestawali być zdumieni żarłocznym towarzystwem i wrócili do domu bez "racji", ponieważ nie ma zwyczaju noszenia kawałków ze stołu.
Zmywając naczynia, zastanawiałam się, jak powiedzieć mężowi, że nie chcę ponownie organizować masowej kolacji i "dystrybucji słonia" w naszym mieszkaniu. Mam nadzieję, że będzie mnie wspierał i pomoże mi wyjaśnić moją przyszłą "ucieczkę" krewnym.
