Moja córka urodziła nam dwoje wspaniałych wnuków, którzy wraz z rodziną mieszkają w dawnym mieszkaniu mojej babci.
Zgodnie z testamentem mojej mamy, po jej śmierci mieszkanie stało się własnością w równych częściach jej wnuczki i wnuka, a nasz syn, pomimo tego, że w mieszkaniu mieszka jego siostra, ma takie same prawa jak ona.
Mój syn i jego żona zaciągnęli kredyt hipoteczny na mieszkanie z jedną sypialnią, dobrze zarabiają i z powodzeniem zbliżają się do końca spłaty, mają nawet obniżone oprocentowanie jako premię za wcześniejszą spłatę.
Mój mąż i ja "szukamy" dla siebie przestronnego mieszkania z dwiema sypialniami. Niedawno pomyśleliśmy o tym i zdecydowaliśmy się na nasze nieruchomości.
Zebraliśmy radę rodzinną, córkę i syna, i zaproponowaliśmy taką opcję — syn rezygnuje z udziału w mieszkaniu babci, a córka — w naszym, kiedy pójdziemy do innego świata.
W ten sposób stają się jedynymi właścicielami, nie płacą niepotrzebnych podatków i będą mogli, w razie potrzeby, dysponować mieszkaniem według własnego uznania.
Nie było żadnych sporów, dzieci życzyły nam dożyć stu lat, a my zgodziliśmy się pójść pewnego dnia do notariusza w celu ponownej rejestracji.
Ale wieczorem mój syn oddzwonił, przeprosił i powiedział, że kwestia z mieszkaniami nie jest tak jednoznaczna, jak sobie wyobrażał, stwierdził, że jego żona opowiedziała mu wszystkie niuanse takich "manipulacji" (tego słowa użył syn).
Więc nie będzie się spieszył z odmową przyjęcia części mieszkania babci. Co do siostry — niech sama zdecyduje.
Następnego dnia udałam się do syna i synowej, aby wyjaśnić, w czym problem? Spotkali się ze mną, delikatnie mówiąc, niezbyt przyjaźnie. Syn był bardziej milczący, jego "adwokatem" była Roksana. Od początku zasypywała mnie pytaniami:
- Dlaczego jesteś pewna, że siostra zrzeknie się po twojej śmierci? A jeśli ty też przeżyjesz syna? (Co jeśli coś się zmieni w prawie? Dlaczego siostra nie chce wypłacić odszkodowania?)
Po prostu nie miałam czasu odpowiadać i orientować się w tym potoku pretensji, z trudem zatrzymałam fontannę synowej, ucinając ją kontrpytaniem:
- Kochanie, a ty co masz do naszych mieszkań? To jest wewnętrzna sprawa naszej rodziny, do której ty nie masz nic.
Synowa przez chwilę milczała, ale potem wytrzeszczyła oczy i z nową werwą zaczęła tyradę:
- Jestem żoną! Nie pozwolę, żeby z mojego męża robiono głupka! Córka jutro będzie właścicielką mieszkania, a my (my!) - nie wiadomo kiedy!
Albo niech ona też napisze zrzeczenie się swojej części mieszkania, albo niech wszystko będzie tak, jak jest, a my to później załatwimy!
Słuchając synowej, byłam zaskoczona jej pewną siebie bezczelnością. Żądała i dyktowała swoje warunki, nie myśląc o tym, że wtrąca się w nie swoje sprawy.
Szkoda było mojego syna, który patrzył to na żonę, to na mnie i kiwał głową jak cielę, któremu wszystko jedno, na której łące będzie się pasło.
Zapytałam syna wprost:
- Co ty masz do powiedzenia, dlaczego milczysz?
Syn spojrzał na swoją żonę, która stała obok niego, wyglądając triumfalnie, i niepewnie wzruszył ramionami:
- Nie wiem... Musimy sobie to wszystko poukładać... Skonsultujemy to jeszcze raz...
Doskonale zdając sobie sprawę, jakiej "rady" udzieli mu żona, pożegnałam się:
- Na zdrowie! A ty, mój synu, powinieneś mieć własne zdanie w takim wieku, bez względu na to, jak mądra i rozważna chce się wydawać twoja żona!
Moja synowa była już za zamkniętymi drzwiami, a ja zeszłam na dół, skontaktowałam się z córką i powiedziałam jej, że nasza wizyta u notariusza została odwołana...
