Rozwiodła się z moim synem, bo ją zdradzał. Wybaczyła mu za pierwszym razem, nawet nie wywołała skandalu.
Andrzej najwyraźniej uznał, że zawsze ujdzie mu to na sucho i dalej szedł "na lewo". Ich związek początkowo był niezdrowy, ale w tamtym czasie nawet nie chciałam ich odwiedzać, bo atmosfera była tak napięta.
Gdy synowa również znalazła zalotnika, złożyła pozew o rozwód. Wnuczka miała wtedy zaledwie kilka miesięcy. Syn nie chciał się z nią rozwieść dobrowolnie, więc załatwili sprawę w sądzie.
Teraz Karina jest szczęśliwa i odnosi sukcesy. Widać, że jej nowy mąż nosi ją na rękach i opiekuje się jej córką jak własną.
Ale problem polega na tym, że nie pozwala mi zbliżyć się do swojej wnuczki. Alinka nazywa mnie "szaloną babcią" i ucieka, gdy mnie widzi.
Nie pamięta mnie, bo spędzałam z nią czas, gdy była mała. Mój syn nie chce mi pomóc — nie obchodzi go własne dziecko.
Nie płaci nawet alimentów, więc rozumiem sytuację Kariny. Ale to nie moja wina! Nie wspieram ani nie usprawiedliwiam mojego syna, czy nie może być łaskawsza i pozwolić mi zobaczyć moje dziecko?
Jak mam dalej żyć? Czy zestarzeję się samotnie?
