Teściowa, mimo swoich siedemdziesięciu lat, szybko nauczyła się gdzie stawiać ptaszki i jak wypełniać szablony. Od tego czasu stało się to dla niej prawdziwą rozrywką. Jak mawiała: "Po co mam iść na zakupy? Poczekam dwa, trzy dni, przyniosą mi je do domu i jeszcze mi podziękują, że skorzystałam z ich usługi! No, trochę przepłacę...". Standardowe zwroty grzecznościowe kierowników i kurierów były odbierane przez moją teściową jako głęboka szczera wdzięczność, nie mniej.
I tak zamówiła kurtkę. Pomyliła się z rozmiarem i postanowiła wręczyć mi ją 8 marca. Kurtka jest taka sobie, nie do końca na mój wiek, ale myślałam, że codziennie będzie chodzić w niej do tego samego sklepu, żeby wyskoczyć, albo z wózkiem po domu na spacer. Jednak od razu było widać, że materiał na deszcz nie jest w ogóle zaprojektowany — miękki, porowaty, w takim "schronieniu" za chwilę się przemoknie.
Kilka dni później zdecydowałam się na przymiarkę. Dokładnie, jak dla mnie uszyta, patrzyłam przy lustrze — dobrze leży, nawet podkreśla moje "płaskorzeźby" w niektórych miejscach. A tu, ciągnąc wózek na ulicę, trochę napięłam ramiona i słyszę zdradziecki trzask z łokci...
Zaciągnęłam wózek z powrotem, rozebrałam syna, zaczęłam przyglądać się prezentowi teściowej i tragedia. Na obu zgięciach łokci były szpary, ukazujące wnętrza rękawów!
Zdenerwowałam się, zadzwoniłam do mamy, która jest dobrą krawcową, mama mnie uspokoiła, przyjechała i zabrała kurtkę, a następnego dnia zwróciła ją z porządnymi łatami w tonacji kurtki, tak jakby były tam pierwotnie. Pocałowałam mamę, ale mama nie podzielała mojej radości:
- Wiesz, tkanie — takie g..., nawet nie potrafię powiedzieć, jak długo te łaty wytrzymają, obawiam się, czy nie rozejdą się na wszystkie strony...
Moja mama była jak balon z wodą. I tak się stało. Co więcej, nawet nie ciągnęłam wózka, jak poprzednio, po prostu poszłam na zakupy, "napinając" rękawy bez użycia siły. W domu obejrzałam kurtkę i zobaczyłam te same zdradzieckie rozdarcia, tylko w innych miejscach. Pokazałam kurtkę mężowi, a on, nie zastanawiając się długo, poradził:
- Z kurtki zrób dobrą szmatę! Zawsze jakieś są w domu potrzebne do sprzątania, a tu — raz machnięte i pół pokoju umyte!
Mój mąż kazał mi to zrobić. Szmata naprawdę okazała się cudowna, a proces czyszczenia stał się znacznie łatwiejszy.
Za oknem robiło się coraz cieplej, nadeszła prawdziwa wiosna, kurtki-swetry zostały odłożone na antresolę, a kurtka-szmata zajęła swoje miejsce na balkonie...
Podczas kolejnej wizyty u nas teściowa postanowiła odetchnąć świeżym powietrzem i podziwiać okolicę, mamy wspaniały widok z balkonu. Nie podziwiała go długo, moim zdaniem nie podziwiała go wcale, bo wyleciała z balkonu, ledwo przekraczając jego drzwi:
- Nawet nie wiedziałam, że moja synowa jest taka nieśmiała! Od razu mogłaś powiedzieć, że nie będziesz jej nosić!
Wpatrywałam się w teściową zdumiona, nie rozumiejąc, o co jej chodzi.
Alina, pokryta czerwonymi plamami, wskoczyła w buty i prawie wybiegając z mieszkania, dodała:
- Nie podoba mi się ta kurtka, mogłaś ją chociaż schować, zamiast robić z niej szmatę do podłogi
Trzasnęły drzwi wejściowe i dotarło do mnie — szmata zrobiona z jej prezentu suszyła się na balkonie!
Mój mąż wyjrzał z kuchni:
- Co tam się dzieje?
Po cichu przyniosłam mopa i ścierkę i pokazałam mężowi:
- Twoja mama wyszła na balkon....
Mąż zaczął dzwonić do mamy, żeby wszystko wyjaśnić i wziąć winę na siebie, ale po trzech nieudanych próbach zrezygnował i poszedł dogonić matkę. Kiedy mój mąż wrócił, zdałam sobie sprawę z wyrazu jego twarzy, że rozmowa nie poszła dobrze...
Mam nadzieję, że Alina ochłonie i będzie w stanie normalnie przyjąć nasze wyjaśnienia. Jeszcze tego samego dnia wyrzuciłam nieszczęsną szmatę, żeby już nigdy nie znalazła się w zasięgu jej wzroku. Mój mąż może tylko rozłożyć ręce:
- Kto mógł wiedzieć?
