Jednym z takich jej przejawów troski o wnuczkę była obsesja na punkcie zakupu chodzików dla naszej Dorotki. Stały się one na jakiś czas przeszkodą w naszej rodzinie.

Moja teściowa zaczęła dręczyć mnie zakupem chodzików, kiedy córka dopiero zaczęła raczkować: "Tutaj, moja wnuczka musi nauczyć się chodzić, a z chodzikami będzie szybciej!"

Argumenty, że chodziki nie są zalecane przez większość lekarzy, nie działała na moją teściową. Z jej spojrzenia zrozumiałam, że pozostała przy swoim zdaniu i nie myliłam się.

Następnego dnia zaczęła prać mózg mojemu mężowi, przekonując go o absolutnej konieczności stosowania chodzików. Podczas kolacji mój mąż poinformował mnie, że jego mama dzwoniła i zastanawiała się, dlaczego nie chcę, aby kupiła Dorotce chodzik?

Odetchnęłam głęboko i cierpliwie wyjaśniłam mojemu kochanemu mężowi istotę problemu. Wzruszył ramionami: "No cóż, jak chcesz... Niech sobie nie kupuje...". Ta niepewność w jego słowach jeszcze bardziej utwierdziła mnie w przekonaniu, że teściowa nie zrezygnuje!

Teściowa przeprowadzała atak chodzikami na różne sposoby. Minął tydzień. I wtedy zadzwonił telefon. Na ekranie telefonu widnieje duże "C". Myślę, że można zgadnąć, kto kryje się pod nim w moich kontaktach. Grzecznie się witam, słyszę w odpowiedzi pozdrowienie i bez wstępów:

"Krzyś i nie ma nic przeciwko, żebym kupiła chodzik...". Ledwo mogłam się powstrzymać, żeby nie być niegrzeczną: "Mamo, czy sama nauczyłaś się chodzić w chodziku, czy jak normalne dzieci?"

Określenie "normalne" nieco ostudziło zapędy teściowej

Cisza okazała się znacząca. Córka skończyła pół roku. Mąż postanowił dać mi dzień wolnego i wysłał na relaks do salonu masażu i kosmetyczki, po urodzeniu córki nie odwiedzałam tych ulubionych miejsc i z przyjemnością wznowiłam tam kulturalne wizyty.

Kiedy zapytałam go, co on i Dorotka zamierzają robić, mój mąż odpowiedział, że jadą do babci. No cóż, babcia to babcia... Miałam przeczucie, że ta wizyta nie skończy się bez echa, ale odepchnęłam od siebie ponure myśli i poszłam robić swoje.

Stylistka kończyła już manicure, gdy na moim smartfonie "zagrała" wiadomość od męża. Kiedy ją otworzyłam, byłam zdumiona: nasza Dorotka stała w chodziku w kuchni mojej teściowej!

Natychmiast napisałam do męża, aby uwolnił dziecko od tego ortopedycznego prezentu od teściowej i nie przynosił go do domu. Na kolejnym zdjęciu moja córka była już na "wolności", koncentrowała się na raczkowaniu pod stołem.

Mąż przyjechał z domu teściowej przede mną i nawet zdążył po drodze kupić kwiaty, żeby załagodzić sprawę z chodzikiem, oczywiście zostawionym teściowej na pamiątkę.

Nie roztrząsałam sytuacji, pogadaliśmy normalnie, położyliśmy córkę spać i usiedliśmy przy laptopach, żeby pogadać ze znajomymi.

Korespondując z przyjaciółką, poskarżyłam się jej, że teściowa nadal robi swoje, a moja emocjonalna rozmówczyni natychmiast odpisała: "Powiedz jej, żeby je sobie wepchnęła, wiesz gdzie!". I - uśmiechnięta buźka.

Mój mąż, podchodząc, zdążył przeczytać to właśnie zdanie i wieczór potoczył się bardziej emocjonalnie. Oczywiście poczuł się urażony, że dyskutuję z przyjaciółką o relacjach wewnątrzrodzinnych, jak mu się wydaje, ale powiedziałam, że nasza rodzina to on, ja i nasza córka, a wszyscy inni - tylko krewni. Stopniowo namiętności opadły i my też się uspokoiliśmy. W zaciszu sypialni, gdy Dorotka zasnęła, dogłębniej wyjaśniliśmy sobie całą sprawę.