Jakby dorastała w sierocińcu. Teraz robi wszystko, by trzymać syna z dala od nas. Nawet nie próbuję jej tłumaczyć, że to złe.
Martwię się o syna i wnuka. Od dzieciństwa uczyłam syna, że rodzina jest najcenniejszą rzeczą, jaką człowiek posiada. I bez względu na to, co dzieje się w życiu, zawsze będziemy wspierać i pomagać. I tak powinno być zawsze.
Kiedy w naszej rodzinie pojawił się zięć, stał się naszym drugim synem. I mamy bardzo dobre relacje z naszymi swatami. To mili ludzie, nie są dumni.
Syn dość długo był kawalerem. Kilka razy przedstawiał swoje dziewczyny, wszystko wydawało się poważne, ale w ostatniej chwili wszystko się rozpadło.
Zaczęliśmy nawet tracić nadzieję, mój syn jest już po trzydziestce, a nadal nie może założyć rodziny. Kiedy poznał Mariolę, byliśmy szczęśliwi.
Tym razem był bardzo zdeterminowany. Ale przez długi czas nie mogliśmy się z nią zapoznać, coś ciągle stawało na przeszkodzie.
Nasze pierwsze spotkanie było tuż przed ślubem młodych. Mariola okazała się bardzo ładną dziewczyną. Ale zachowywała się jakoś nienaturalnie.
Cały czas milczała, odwracała wzrok, była wyraźnie zdenerwowana. Myśleliśmy, że to tylko podekscytowanie. W końcu poznawała swoich przyszłych teściów, więc była zdenerwowana.
Szczerze mówiąc, nie rozumiałam, dlaczego jej rodziców nie było na weselu. Nie wiem, jakie relacje ich łączą, ale ślub córki to moim zdaniem wystarczający powód, by się pojawić.
Mój syn wyjaśnił nam, że Mariola nie komunikuje się z rodzicami zbyt często, głównie w wielkie święta i to nie zawsze. Po ślubie nowożeńcy postanowili zamieszkać w mieszkaniu syna.
Daliśmy im pieniądze na pierwszą ratę kredytu hipotecznego, a potem sami zapłacili resztę. Mieli więc wszystko poukładane.
Na początku nie przeszkadzaliśmy im, pozwoliliśmy przyzwyczaić się do tego, że są teraz mężem i żoną. Syn dzwonił do nas od czasu do czasu, pytając, jak się sprawy mają, ale było jasne, że to tylko na pokaz, a on sam myślał o swojej młodej żonie.
To były urodziny naszej córki. Świętowane jak zawsze w naszym wiejskim domu. Był koniec lata, domek był nieopisanie piękny. Przyjechaliśmy, swaci i moja córka i zięć.
Mój syn był sam. Powiedział, że Mariola jest chora i nie może przyjść. Chyba przeziębienie. Miesiąc później jej też nie było na pikniku. Był jakiś inny powód.
Odwiedzał nas na własną rękę, a potem przestał przychodzić w ogóle. Wymyślał jakieś absurdalne wymówki, ale od razu było dla mnie jasne, że kłamie.
Postanowiłam dowiedzieć się od niego, co tak naprawdę się dzieje. Próbowałam z nim rozmawiać przez długi czas, ale unikał bezpośredniej odpowiedzi.
W końcu wyznał: kiedy zapraszamy ich w odwiedziny, Mariola zawsze znajduje wymówkę, by odmówić, a jeśli mój syn wyjedzie sam do nas, po powrocie do domu czeka go skandal i histeria, że zostawił ją samą w domu.
Syn próbował z nią poważnie rozmawiać, tłumaczyć, że to tradycja rodzinna — wszyscy razem spotykają się w święta. Ale ona go nie zrozumiała.
W ogóle nie widuje się z rodzicami i nawet nie oddzwania, a głęboko wierzy, że tak powinno być. Mówi mu: "Jestem jedyną rodziną, jaką teraz masz".
- Nie patrz tak na mnie. Mnie też nie podoba się jej postawa. Ale tak została wychowana. Jej rodzice rozwiedli się dawno temu. Mama żyje własnym życiem. Ona po prostu nie rozumie, czym jest rodzina. W końcu spróbuję jej to wytłumaczyć. Pewnego dnia zrozumie.
Wciąż prosiłam syna, żeby zabierał ją na nasze rodzinne uroczystości, może w przytulnej, rodzinnej atmosferze zrozumie, jak bardzo się myli. Kilka miesięcy później czekała nas miła niespodzianka — po raz kolejny zostaliśmy dziadkami. Mariola była w ciąży.
Chcieliśmy ich odwiedzić, ale nasz syn nam to wyperswadował. Przez cały okres ciąży Marioli nie widzieliśmy się z synem, rozmawialiśmy tylko przez telefon.
W końcu synowa urodziła i pozwolono nam przyjechać w dniu wypisu ze szpitala położniczego. Kiedy jednak zobaczyłam wyraz twarzy Marioli, zdałam sobie sprawę, że nie spodziewała się nas zobaczyć.
Spojrzała na mojego syna w taki sposób, że nawet ja dostałam gęsiej skórki. Ogólnie rzecz biorąc, szybko im pogratulowaliśmy, spojrzeliśmy na naszego wnuka jednym okiem i szybko wyszliśmy.
Nie zostaliśmy zaproszeni, aby zobaczyć wnuka. Mariola była temu przeciwna. A my nie chcieliśmy, żeby się denerwowała, bo nie daj Boże, straciłaby pokarm.
Przez pierwsze sześć miesięcy widzieliśmy dziecko tylko na zdjęciach. Próbowałam zapytać, kiedy pozwolą mi potrzymać wnuka, ale mój syn odpowiedział takim szczekaniem, że zrozumiałam, że lepiej o tym nie mówić.
Byłam naprawdę zdenerwowana. Co ja jej zrobiłam, że nie mogę nawet zobaczyć mojego wnuka? Kiedy mój wnuk skończył rok, Mariola odstawiła go od piersi, a mój syn w końcu przyniósł dziecko do nas.
Zawsze przychodził w złym humorze, było oczywiste, że zawsze się kłócili. Synowa nigdy nas nie odwiedzała.
Syn upierał się, że ma prawo przyprowadzać do nas wnuka. Zdaję sobie sprawę, że małżeństwo mojego syna nie rozpadło się do tej pory tylko z powodu dziecka.
Odwiedza nas częściej i zostaje dłużej. I wyłącza telefon, żeby Mariola mu nie przeszkadzała...
Naprawdę nie chcę, żeby się rozwiedli, mamy takiego pięknego wnuka, który dorasta. Ale jak im pomóc, nie wiem...
