Dom, w którym mieszkałam przez całe życie, był czymś więcej niż tylko budynkiem. Był moją przystanią, miejscem pełnym wspomnień i rodzinnych historii. To tutaj wychowałam mojego syna, Pawła, to tutaj uczył się chodzić, mówić, dorastał. Ściany tego domu słyszały nasze śmiechy, nasze kłótnie, nasze najpiękniejsze i najtrudniejsze chwile. Nigdy nie myślałam, że pewnego dnia stanę przed nim z walizką w ręku, bez prawa powrotu.

Paweł zawsze miał wielkie ambicje. „Mamo, ja chcę więcej od życia” – mówił mi często, jeszcze jako nastolatek. „Nie chcę żyć w małym mieście, w starym domu. Chcę mieć prawdziwy sukces.” Byłam z niego dumna. Chciałam, żeby spełniał swoje marzenia, ale nigdy nie przypuszczałam, że pewnego dnia to właśnie jego ambicje zabiorą mi wszystko.

Ostatnie miesiące były dla mnie trudne. Choroba coraz bardziej dawała mi się we znaki, sił miałam coraz mniej. Paweł obiecał, że mi pomoże. „Mamo, nie martw się o nic” – mówił, kiedy prosiłam go o zajęcie się dokumentami dotyczącymi domu. „Zadbam o wszystko.”

I rzeczywiście zadbał – ale nie tak, jak się spodziewałam.

Pewnego dnia przyszło do mnie pismo. List z kancelarii notarialnej. „Potwierdzenie sprzedaży nieruchomości” – przeczytałam na pierwszej stronie, a moje serce zamarło. Nie rozumiałam, co to oznacza. Czy to pomyłka?

Zadzwoniłam do Pawła, ale nie odbierał. Moje dłonie drżały, gdy zaczęłam czytać dalej. Dom został sprzedany. Nie miałam już do niego żadnych praw.

Nie wiedziałam, co robić. Kiedy Paweł wreszcie odebrał telefon, czułam, jakby świat wirował mi przed oczami.

„Paweł, co to jest?” – zapytałam, ledwo mogąc oddychać.

Po drugiej stronie usłyszałam tylko westchnięcie. „Mamo, proszę cię, nie rób dramatu. To było konieczne.”

„Konieczne?” – powtórzyłam, nie wierząc w to, co słyszę. „Jak mogłeś? To był nasz dom! Moje jedyne miejsce na ziemi!”

„Mamo, ten dom był nic nie wart” – powiedział chłodno. „Ruina, która tylko cię obciążała. Sprzedałem go, żebyśmy mogli zacząć od nowa. Zobaczysz, to dla twojego dobra.”

Dla mojego dobra? Jakim cudem wyrzucenie mnie z własnego domu mogło być dobre?

Łzy napłynęły mi do oczu. „Paweł, a gdzie ja mam teraz mieszkać?” – zapytałam cicho, prawie szeptem.

„Przecież masz oszczędności” – odpowiedział. „Możesz wynająć coś małego. Albo… mogłabyś zamieszkać u mnie i Kasi.”

U niego? W maleńkim mieszkaniu, gdzie byłam tylko gościem, intruzem? W miejscu, które nigdy nie będzie moim domem?

Nie miałam słów. Mój własny syn sprzedał mój dom. Moje życie. Moje wspomnienia.

Następne dni były jak koszmar. Musiałam spakować swoje rzeczy, ale za każdym razem, kiedy brałam do rąk stary album, porcelanową filiżankę po mamie, czułam, jakby ktoś odbierał mi część mnie.

Ostatecznie zamieszkałam w wynajętym mieszkaniu. Małym, zimnym, bez duszy. Paweł przestał się do mnie odzywać – twierdził, że jestem niewdzięczna, że nie rozumiem, że zrobił to dla mnie.

Ale ja rozumiałam jedno: straciłam nie tylko dom, ale i syna, którego myślałam, że znam.

Każdej nocy leżę na obcym łóżku i pytam siebie: Gdzie popełniłam błąd? Czy naprawdę wychowałam go na człowieka, który myśli, że wszystko można sprzedać?

Nie znam odpowiedzi. Wiem tylko, że nigdy nie odzyskam tego, co mi odebrał.