Mieszkałam w tym mieszkaniu od ponad czterdziestu lat. Każdy kąt miał swoją historię – od pierwszych kroków moich dzieci, przez długie rozmowy przy kuchennym stole, aż po chwile samotności, gdy dom opustoszał. To miejsce było moje. Było świadkiem mojego życia, moich radości i smutków.


Ale ostatnio coraz częściej słyszałam od dzieci, że powinnam sprzedać mieszkanie i zamieszkać z nimi. Na początku myślałam, że to tylko luźna propozycja. Jednak z czasem nacisk stawał się coraz bardziej wyraźny.


– Mamo, to naprawdę ma sens – mówiła córka, Kasia, podczas jednej z naszych rozmów. – Przecież to mieszkanie jest za duże na jedną osobę. A tak miałabyś nas blisko, no i wnuki by się cieszyły.


Syn, Marek, dorzucał swoje:


– Po co ci ten cały stres z opłatami, remontami? U nas miałabyś wszystko, czego potrzebujesz. A pieniądze ze sprzedaży mogłyby pomóc w wychowaniu wnuków.


Za każdym razem, gdy o tym rozmawialiśmy, czułam, jak coś we mnie pęka. Rozumiałam ich intencje – chcieli, żebym była blisko, żebym nie musiała martwić się o codzienne sprawy. Ale dla mnie ta propozycja oznaczała coś więcej – utratę niezależności, którą budowałam przez całe życie.


Pewnego dnia, podczas niedzielnego obiadu, temat wrócił z jeszcze większą siłą.


– Mamo, naprawdę powinnaś to przemyśleć – zaczęła Kasia, krojąc mięso na talerzu. – To mieszkanie jest zbyt duże. Tylko tracisz pieniądze na utrzymanie.


– Kasia ma rację – dodał Marek. – Po co ci ta cała odpowiedzialność? U nas miałabyś wszystko na miejscu.


Zatrzymałam widelec w połowie drogi do ust. Spojrzałam na nich, na ich twarze pełne przekonania, że wiedzą, co jest dla mnie najlepsze.


– Czy wy naprawdę myślicie, że chodzi tylko o mieszkanie? – zapytałam cicho.


Zapadła cisza. W końcu Kasia odpowiedziała:


– Chodzi o to, żebyś miała łatwiejsze życie, mamo. Żebyś nie była sama.


– Nie jestem sama – odpowiedziałam stanowczo. – Mam swoje życie, swoje przyzwyczajenia. To mieszkanie to nie tylko cztery ściany. To moje wspomnienia, moja wolność.


– Ale przecież nikt ci tej wolności nie odbiera – Marek próbował mnie uspokoić. – Chcemy tylko, żebyś była bliżej nas.


– A co, jeśli ja nie chcę? – przerwałam mu, czując, jak łzy napływają mi do oczu. – Czy pomyśleliście, jak ja się z tym czuję? Że zamiast widzieć we mnie matkę, widzicie ciężar, który trzeba gdzieś ulokować?


Ich twarze zdradzały zaskoczenie, a może i wstyd. Nie oczekiwałam, że zrozumieją od razu. Wiedziałam, że ich propozycja wynikała z troski, ale dla mnie była próbą odebrania ostatniej rzeczy, która była tylko moja – mojej niezależności.


– Kocham was – powiedziałam spokojnie, choć głos mi drżał. – I doceniam waszą troskę. Ale to mieszkanie to moje miejsce na ziemi. Nie jestem gotowa, by je zostawić. I nie chcę, żebyście mnie do tego zmuszali.


Po tych słowach rozmowa się urwała. Wyszli wcześnie, zostawiając mnie z mieszanymi uczuciami – bólem, ale i ulgą, że w końcu powiedziałam to, co czułam.


Przez kolejne dni czekałam na telefon, na jakieś słowo, które pokaże, że mnie zrozumieli. W końcu zadzwoniła Kasia.


– Mamo, przepraszam. Nie chcieliśmy, żebyś czuła się naciskana. Po prostu… martwimy się o ciebie.


– Wiem, kochanie – odpowiedziałam. – Ale musicie pozwolić mi żyć po swojemu.


Od tamtej pory temat mieszkania przestał wracać. Dzieci zaczęły odwiedzać mnie częściej, jakby chciały pokazać, że mimo wszystko są blisko. A ja zrozumiałam, że czasem trzeba jasno wyznaczyć granice, nawet wobec tych, których kochamy. Bo niezależność to coś więcej niż samodzielne mieszkanie – to prawo do decydowania o swoim życiu. I tego nie oddam, póki mogę.