Byłam zmęczona pracą za grosze i ciągłym dostawaniem kopniaków od dyrektora. Dzisiejsze dzieci wyssały ze mnie wszystkie soki, więc praca przestała sprawiać mi przyjemność.
Nie chcą się uczyć i traktować nauczycieli z szacunkiem, a rodzice tylko zachęcają do takiego podejścia. Oczywiście, nie wszystkie dzieci są takie, ale teraz jest mniej grzecznych i spokojnych.
Ich liczba maleje z każdym rokiem. Jestem filologiem. Teraz udzielam korepetycji i uczę angielskiego.
Mam dużo klientów, bo zapotrzebowanie na języki obce szybko rośnie. Wydaje mi się, że prawie wszyscy absolwenci szkół dostają się na zagraniczne uniwersytety.
Sama ustalam sobie grafik, warunki i cenę, na jaką zasługuję. Z zasady nie współpracuję z wyniosłymi jednostkami.
Przyjmuję te dzieci, które naprawdę chcą się uczyć. Już po pierwszej lekcji widać, czy dziecko będzie dobre, czy nie. Moja siostra należy do tych rodziców, którzy wychowują mistrzów życia.
Moi siostrzeńcy są niesforni i źle wychowani. Nie przejmują się nie tylko nauką, ale i dorosłymi. A teraz zdecydowała, że powinnam udzielać korepetycji jej synowi za "dziękuję".
O co chodzi? Uciekłam ze szkoły, żeby nie mieć więcej do czynienia z takimi uczniami. I dlaczego mam poświęcać swój czas bez zapłaty?
To niewielka perspektywa, bo mam wystarczająco dużo uczniów. Oczywiście wszyscy moi krewni są przeciwko mnie, ale mnie to nie obchodzi — moja psychika jest ważniejsza niż więzy rodzinne.
Czy zgadzasz się z bohaterką tej historii?
