W pewnym momencie oboje zdaliśmy sobie sprawę, że jest między nami coś więcej. Zaczęliśmy razem mieszkać. Wkrótce potem pobraliśmy się.
Wanda i ja mamy wspólnego syna. Kiedy opuścił nasz dom, zrobiło się bardzo smutno i samotnie. Ciągle czułam pustkę w środku. Teraz jest już dorosły, pracuje i dba o swoją rodzinę.
Niestety, po jego odejściu moja żona i ja oddaliliśmy się od siebie. Wydawało się, że nic nas już nie łączy. Byliśmy bardziej jak sąsiedzi niż małżonkowie. Spaliśmy nawet w oddzielnych pokojach.
Pomyślałem wtedy o sprzedaży mieszkania i przeprowadzce na wieś. Żylibyśmy spokojnie, bez miejskiego zgiełku. Zawsze chciałem mieszkać bliżej natury, bez hałasu samochodów i kurzu.
Jednak nie chciała się nigdzie przeprowadzać. Kupiłem więc małą działkę na wsi, gdzie postanowiłem spędzić trochę czasu. Tak po prostu, odpocząć, pomyśleć.
Wanda nigdy nie miała ochoty na założenie własnego ogrodu warzywnego. Generalnie nie lubiła spędzać czasu na kopaniu w ziemi, sadzeniu kwiatów czy dbaniu o ogród. I zawsze szkoda jej było zepsuć manicure.
Ja nawet lubiłem pracę na świeżym powietrzu. Kiedy wołałem żonę, aby pomogła mi w ogrodzie, zawsze znajdowała wiele wymówek. Nigdy nie mogła wygospodarować trochę czasu, nawet po to, żeby mnie odwiedzić.
Mimo że moja żona i ja byliśmy w separacji, wciąż nie chciałem jej opuszczać. Ale raz pokłóciliśmy się tak bardzo, że postanowiłem przenieść się do domku letniskowego na całe lato.
Wydawało mi się, że nikt nie potrzebuje mnie w domu, a żonie dobrze jest samej. Wkrótce zacząłem zauważać, że uczucie samotności stopniowo mnie opuszcza. Jakoś łatwiej było żyć.
Moja sąsiadka Sylwia zaczęła mnie odwiedzać. Przynosiła mi domowe wypieki, pomagała w pracach domowych.
A kiedy moja żona po raz kolejny odmówiła przyjścia do mnie, zaprosiłem Sylwię na kolację. Wtedy zaczął się nasz romans.
Minęło siedem miesięcy. Wciąż nie wróciłem do Wandy, a ona nie ma o niczym pojęcia. Sąsiedzi też zdają się niczego nie zauważać.
Myślę, że chciałbym się rozwieść i zacząć nowe życie z Sylwią. Przez lato staliśmy się sobie bardzo bliscy. Ale boję się, że ani mój syn, ani przyjaciele mnie nie zrozumieją.
Jestem wdzięczny mojej żonie za wszystko. Przeszliśmy przez ogień i wodę. Ale nasz związek całkowicie stracił na użyteczności. Chcę zostawić jej mieszkanie i cały majątek.
Teraz chcę tylko szczęścia i spokoju. Kiedy będę miał czas, by żyć dla siebie? Nie wiem, co powinienem zrobić. Może ktoś podpowie coś mądrego lub podzieli się swoim doświadczeniem.
