Wielu z nich dodaje, że byłoby to zrozumiałe, gdyby na starość pojawił się inny mężczyzna, ale opuszczenie mężczyzny, ponieważ nie może dogadać się ze starym psem, jest czymś nie do końca rozsądnym.
Ale tu nie chodzi o psa, chociaż to on był przyczyną tego, co się stało. Chodzi o stosunek do mnie, moich nawyków, moich zasad i tego, co jest mi drogie. Oczywiście ten ostatni skandal, który przepełnił kielich mojej cierpliwości, nie był jedynym w naszym życiu.
Już dawno zauważyłam, że mój mąż jest mi całkowicie obojętny. Nie obchodziło go, kiedy wracam do domu, o czym myślę, jak chcę świętować swoje urodziny. Wiele małych rzeczy, pozornie nie tak fundamentalnych, stopniowo niszczyło nasz związek.
Kilka razy chciałam odejść, ale nie miałam na to siły, wydawało mi się, że kolejny konflikt, który się pojawił, zostanie załagodzony przez czas, wszystko zostanie zapomniane i będzie na swoim miejscu.
Ale każdy konflikt tylko podkopywał i niszczył to, co wcześniej wydawało się niezachwiane. Obelgi i upokorzenia stały się tak częste, że nie były już postrzegane tak jak wcześniej, a ja po prostu nie zwracałam uwagi na wiele rzeczy.
Tego ranka, jak zwykle, obudził mnie zimny, mokry nos Jacka, mojego dziesięcioletniego labradora. Kilka dodatkowych minut w łóżku obfitowało w kałużę na korytarzu i koszmarny poranek z moim mężem krzyczącym "uśpij wreszcie to bezużyteczne stworzenie".
Pośpiesznie ubrana, nie kalkulowałam, że to poza sezonem na wyskakiwanie z domu w lekkiej wiatrówce. Pół godziny później, ciągnąc za sobą upartego Jacka, który chciał się porozumieć z kolegą z sąsiedniego domu, przybiegłam, trzęsąc się i chcąc dostać się do kubka z gorącą herbatą.
Wbiegłam do kuchni i zderzyłam się z plecami męża, który robił sobie jajecznicę i wysłał mnie razem z Jackiem, żebym się "przewietrzyła", dopóki on nie pójdzie do pracy.
Mnie, jak to się mówi, poniosło, a na koniec tyrady przyszła kolejna obietnica wyjścia. Mój mąż uśmiechnął się sarkastycznie i odpowiedział:
"Słyszałem to już tyle razy, ale po prostu nie mogę się doczekać!"
Po tych słowach coś zakręciło mi się w głowie i postanowiłam — albo teraz, albo nigdy! Założyłam ciepłą kurtkę, ku uciesze Jacka, i wyszłam z nim na zewnątrz.
Kiedy wróciłam godzinę później, zadzwoniłam do syna i poprosiłam go, żeby przyszedł, a podczas gdy on był w drodze, zebrałam swoje rzeczy, z których połowę stanowiły książki, i godzinę później zadzwoniłam do drzwi mojej starej przyjaciółki.
Znalezienie mieszkania zajęło tydzień. Mnie wystarczyło małe jedenastometrowe mieszkanko, bo jego właściciel wyjeżdżał na kilka lat za granicę, zażyczył sobie czysto symbolicznej ceny, byle tylko mieszkanie było pod nadzorem.
Przynajmniej na kolejne trzy lata znalazłam spokój i niezależność, a w tym czasie, jak sądzę, w ten czy inny sposób określę swoje problemy mieszkaniowe.
Nie zamierzam oddawać pozostałych metrów przestrzeni życiowej człowiekowi, który w ogóle mnie nie potrzebuje, myślę, że on to rozumie.
W międzyczasie cieszę się wolnością razem z Jackiem, który przestał mnie budzić rano, cierpliwie czekając, aż pani się obudzi, jakby rozumiał, co się dzieje...
