Ale jeśli babcia, dwoje wnuków i ich rodzice mieszkają w ciasnej klitce, a w tym samym czasie tata i mama decydują się wydać na świat trzecie dziecko, pojawia się logiczne pytanie — gdzie będą mieszkać?
Takie pytanie pojawiło się w mojej głowie, gdy moja córka z uroczą bezpośredniością powiedziała: "Mamo, chcesz zostać babcią w sześcianie?" Na początku nie rozumiałam tej alegorii, ale potem się wciągnęłam: "Znowu jesteś w ciąży?" Anna skinęła twierdząco głową i uśmiechnęła się: "Tak się złożyło..."
Tak było z pierwszym wnukiem. W tym czasie moja Anna i mój przyszły zięć nie byli małżeństwem, spotykali się przez około pół roku, moja córka często znikała w jednopokojowym mieszkaniu swojego wybranka, oczywiście, aby nie oglądać rodzinnych albumów ze zdjęciami. Nieustannie napominałem ją o ochronie, ale kto mnie słuchał! A rezultat był oczekiwany: "To się po prostu stało...".
Zareagowałem na to dość spokojnie - dorośli ludzie, cóż, czas zostać tatą i mamą. Aleksander oświadczył się i postanowili nie organizować ślubu, tylko uroczyste spotkanie w kawiarni.
Oczywiście martwiłem się, bo Anna "ucieka" w ciążę, często do niej dzwoniłem, przyjeżdżałem, zięć nawet czasem się denerwował, choć nie wyrażał otwarcie swojego niezadowolenia z moich wizyt.
A tu - urodził się mój wnuk. Pamiętam te wakacje, jak zabraliśmy Annę ze szpitala położniczego, pogratulowaliśmy sobie z swatką, jak potem ustaliliśmy, kto przyjdzie pomóc przy małym Bogdanie, krótko mówiąc, wszystko potoczyło się jak zwykle.
Wnuczek skończył rok. Świętowaliśmy to wydarzenie raczej skromnie, bo w jednopokojowym mieszkaniu młodej rodziny nie jest to zbyt rozwijające. Przy stole zauważyłem, że Anna nie pije szampana, mimo że przestała karmić piersią.
Podejrzewałem, że nie bez powodu, więc zapytałem ją po cichu:"Jesteś w ciąży?" Natasha spojrzała w dół i powiedziała to samo zdanie, które od tamtej pory przyprawia mnie o dreszcze:"To się po prostu stało..."
Miałam wrażenie, że mówi to nie młoda kobieta, ale nastoletnia dziewczyna, która jeszcze nie wie, skąd się biorą dzieci. Przez kilka dni przetrawiałam tę wiadomość, ale co zrobić, znów wskoczyłam do akcji i zaczęłam pomagać jeszcze bardziej niż wcześniej.
A swatka wręcz przeciwnie, dowiedziawszy się o kolejnej perspektywie zostania babcią po raz drugi, umyła ręce i gładko się odrzuciła, znajdując wiele powodów, by nie uczestniczyć w tych wydarzeniach.
Bogdan dorastał, domagał się coraz większej uwagi, dorastał i drugi wnuk, w brzuchu mamy, ja, dzięki Bogu, mając emeryturę, musiałam rzucić pracę, by jakoś sobie radzić, ale jakoś jeszcze wiązałam koniec z końcem.
W środku zimy dom, w którym mieszkała młoda rodzina, zaczął zamarzać — rozsypały się rury ciepłownicze, nie spodziewano się naprawy i wymiany przed wiosną, lokatorzy zaczęli uciekać do znajomych i krewnych, a ci, którzy zostali, wyszli z sytuacji, jak mogli — grzejniki elektryczne, konwektory gazowe itp.
Dla rodziny z małym dzieckiem z pewnością nie było to wyjście, a moja ciężarna Anna z wnukiem i mężem zamieszkała ze mną. Swatka, choć miała mieszkanie tej samej wielkości, "stchórzyła", a ja, z dobroci serca, westchnęłam i zaczęłam mieszkać w tym samym pokoju z wnukiem.
Nadeszła wiosna. Natalka urodziła kolejnego wojownika, a dwupokojowe mieszkanie stało się dość ciasne i hałaśliwe. Remont ich domu przeciągał się, zięć opowiadał mi bajki o przesuwaniu terminów i braku wykonawcy, ale nie miałam czasu się angażować, niemowlę i jego półtoraroczny brat zapewniali "pełne zatrudnienie" pod względem czasu.
W takim rytmie minęło około pół roku. Późną jesienią, gdy miasto zaczęło podłączać ogrzewanie, zapytałam, kiedy moi goście wrócą do swoich "apartamentów"?
Kiedy usłyszeli to pytanie, mój zięć zdenerwował się, a Anna, widząc, że przerwa się wydłużyła, odpowiedziała:
"Wiesz, zdecydowaliśmy się wynająć nasze lokum i na razie zostać u ciebie... W końcu to dodatkowy grosz... i...."
Po wymownym "i" usłyszałam wieści o ciąży. Cierpliwość się skończyła i odpowiedziałam jednoznacznie i wprost:
"Moi drodzy "demografowie", wytrzymam z wami miesiąc, wyeksmituję waszych gości i pójdę dalej, do waszego mieszkania! Wy będziecie rodzić co roku, a ja co, do kuchni, czy do łazienki mam się przeprowadzać, żeby żyć? Nie, pomyślcie sami, jak zwiększyć swoją przestrzeń życiową!"
Czas przed ich wyprowadzką z mojego mieszkania oczywiście był napięty, praktycznie nie rozmawialiśmy, córka się obraziła, zięć odwrócił twarz, pokazując swój stosunek do mnie, ale decyzji nie zmieniłam.
Musiałam wysłuchiwać wyrzutów i od swatki, że wyrzuciłam dzieci przed zimą! Ale szybko sobie z nią poradziłam — poradziłam jej, żeby zabrała syna z ciężarną synową i dwojgiem wnuków na pobyt u niej, po czym swatka natychmiast wyłączyła telefon.
Taką mamy teraz napiętą sytuację rodzinną. Może ktoś pomyśli, że przesadzam, ale co mogę zrobić, skoro ani zięć, ani córka nie chcą myśleć i polegać na własnych siłach?
Nie mogę ich ciągnąć do późnej starości, zwłaszcza, że lata robią swoje, a ja chcę wieczorami odpocząć, a nie stać w kolejce do prysznica i toalety.
