Nic szczególnie romantycznego, po prostu rozmowa dwojga młodych ludzi i wymiana numerów telefonów. Już wtedy podkreślałam sobie, że nie wygląda na zwykłego miejskiego faceta, było w nim mnóstwo szczerości i otwartości.

I okazało się, że miałam rację: Michał był ze wsi i przyjechał do miasta w jakiejś sprawie. Kupić części do maszyn rolniczych itp...

A mimo to go lubiłam. Kontynuowaliśmy komunikację online i po kilku miesiącach poprosił mnie o randkę. Nie przeszkadzało mi to.

Dalej okazało się, że mój Michał jest godnym pozazdroszczenia kawalerem. Pomimo tego, że zarabiałam więcej od niego, miał świetne perspektywy. Sami oceńcie: wujek pracował w miejscowej administracji. Rodzice też nie są ostatnimi ludźmi we wsi. I tak dalej.

Ślub był ogromny. Wydawało mi się, że cała wioska przyszła. Jednocześnie nikt nawet słowem nie wspomniał moim rodzicom o podziale budżetu. Za wszystko zapłacili krewni Michała.

Zamieszkaliśmy w moim mieszkaniu, w którym mieszkałam sama już od trzech lat. Jest mądrym facetem i szybko znalazł pracę w pobliżu.

Przyjaciele ostrzegali mnie, że skoro jest ze wsi, nie zaznam spokoju. Zamienię się w sprzątaczkę. Tak pracowitej osoby jak mój mąż ze świecą szukać. Pomagał mi we wszystkim, mimo że czasami wracał z pracy późnym wieczorem.

Ale problemy zaczęły się nie z jego powodu, ale z powodu jego licznych krewnych. Najpierw zaczęli do nas dzwonić i pytać, jak się mamy.

Co więcej, wydaje się, że dzwonili wszyscy goście, którzy byli na weselu. Następnie zaproponowali spotkanie gdzieś na neutralnym terenie miasta, aby porozmawiać i napić się herbaty.

A potem zaczęli przyjeżdżać z wizytą. Przychodzi jakiś kuzyn, siada i patrzy na nas. Co jeszcze powinien zrobić? Widzi mnie już drugi raz w życiu, a wiosną ubiegłego roku pokłócił się z Michałem. W ogóle nie ma o czym rozmawiać. Ale przyjechać i zobaczyć, jak żyjemy, żeby później było o czym rozmawiać we wsi, to świętość.

Była też babcia, około 90 lat, która powiedziała, że ​​złapała autostop, żeby zobaczyć się z bliskimi i obejrzeć mnie osobiście. Na początku nas pobłogosławiła, ale potem zażartowała, że ​​w mieszkaniu nie było czysto.

Potem zaczęła narzekać, że jej stan zdrowia nie jest już taki sam i nikt jej nie pomaga. Cały dzień narzekała, a potem zasnęła. Na koniec dnia zabraliśmy ją do autobusu. Michał powiedział, że nie widział tej babci od 15 lat. Pamięta ją, z czasów, kiedy chodził do szkoły.

A teraz nowe nieszczęście. Kuzynka chce iść na studia. To dobra, zdolna dziewczyna, nie mam nic przeciwko niej. Ale jej rodzice kategorycznie sprzeciwiają się mieszkaniu w akademiku. To wszystko zrujnuje, nie da się tam studiować, tylko imprezować, a może i coś jeszcze gorszego.

Ale po co dawać jej pieniądze na wynajęte mieszkanie, skoro jest mieszkanie Michałka i jego żony? Co, dwupokojowe mieszkanie? Instytut jest bardzo blisko, pomyśl tylko, około 5 lat. Przy okazji zaprzyjaźnimy się.

Taka bezczelność odebrała mi mowę. Okazuje się, że przez te 5 lat będę musiała odpowiadać za nieznaną mi dziewczynę, dbać o nią, a może nawet pomóc jej finansowo. Czy tego potrzebuję? Poczuć się jak obca we własnym mieszkaniu.

Naturalnie odmówiłam. I otrzymałam duży ładunek negatywności. Wszyscy krewni mojego męża zaczęli do nas dzwonić i zawstydzać. Zażądali, żebyśmy zajęli się sytuacją i pomogli.

W końcu to krewni. A moja teściowa była całkowicie zaskoczona. Powiedziała, że ​​jeśli tak traktuję rodzinę mojego męża, to nie są oni na tej samej drodze, co ja. Nie potrzebuje takiej synowej.

Najdziwniejsze jest to, że Michał na początku mnie wspierał, ale po telefonie od matki kategorycznie zmienił swój punkt widzenia. Zaczął mnie błagać o pomoc. - To nonsens, a dziewczyna jest cicha jak mysz.

Będzie wkuwać lekcje, a my nawet jej nie usłyszymy. Jest jeszcze za wcześnie, aby myśleć o dzieciach, nie zarobiliśmy jeszcze żadnych pieniędzy.

Teraz myślę, że może powinnam spróbować poddać się moim nowym bliskim na co najmniej sześć miesięcy. Niech to będzie trudne i niewygodne, ale w ich oczach stanę się bardziej pozytywny, czy coś.

Chociaż znajomi z całych sił starają się mnie od tego odwieść. Ale bądźmy szczerzy: czy mielibyśmy się rozwieść z powodu tych bzdur?