Słońce dopiero zaczynało wschodzić, a dom wciąż spowijała cisza. Nagle, dźwięk dzwonka przerwał poranne lenistwo. Zaskoczony, nieprzygotowany na wizytę, otworzyłem drzwi. Za nimi stała ona – moja teściowa, Maria, z wyrazem twarzy, który mógłby roznieść w pył nawet najbardziej opanowanego człowieka.
Była dokładnie 7 rano. Maria, ze swoim nieodłącznym narzekaniem, już przekraczała próg naszego domu. "Co tu się dzieje? Czy wy naprawdę tak żyjecie?" – zapytała retorycznie, rozglądając się wokół z wyrazem dezaprobaty.
Dom, który w normalnych okolicznościach może nie był przykładem idealnego porządku, teraz rzeczywiście wyglądał na lekko zapuszczony. Wczorajszego wieczoru oboje z żoną byliśmy tak zmęczeni, że zaniedbaliśmy obowiązki domowe. Rozrzucone zabawki, nieumyte naczynia w zlewie i stosy prania piętrzące się na krzesłach – wszystko to teraz było na widoku, oświetlone bladym światłem poranka.
"Żyjecie jak w chlewie!" – kontynuowała teściowa, przechodząc przez salon. Każdy jej krok wydawał się być oceną, a każdy gest – oskarżeniem. Mój żołądek zawiązał się w supeł. Wiedziałem, że czeka nas trudna rozmowa, a może i cały dzień pełen spięć.
„Dlaczego nie dzwoniłaś wcześniej? Moglibyśmy się przygotować…” – próbowałem wyjaśnić, ale Maria przerywała mi na każdym kroku. „To nie chodzi o to, żeby się przygotować na mój przyjazd! To chodzi o codzienny porządek!” – jej głos brzmiał twardo i nieugięcie.
W tym momencie pojawiła się moja żona, jeszcze w piżamie, zaspana, z włosami w nieładzie. Na jej twarzy malowała się złość i bezradność jednocześnie. „Mamo, co ty tu robisz tak wcześnie?” – zapytała, ale Maria nie zamierzała odpuścić.
„Nie mogłam dłużej patrzeć na to, jak wy żyjecie. Musicie wziąć się za siebie. Jak możecie pozwolić, żeby wasz dom wyglądał w ten sposób? Co z dziećmi? Co z waszym zdrowiem?” – jej pytania nie pozostawiały miejsca na odpowiedzi.
Byliśmy zaszokowani, czując się jakbyśmy byli postawieni przed sądem bez możliwości obrony. Wszystko, co mogliśmy zrobić, to wziąć głęboki oddech i zacząć działać. Przyszła do nas z zamiarem wprowadzenia porządku i najwyraźniej zamierzała to zrobić natychmiast.
Zaczęliśmy sprzątać. Maria, z rękawiczkami na dłoniach, rozdawała nam polecenia, jak generał na polu bitwy. Każdy z nas miał swoje zadania – ja odkurzałem, żona myła podłogi, a teściowa zabrała się za kuchnię. Była niezastąpiona, choć jej metody były dla nas trudne do zniesienia.
