Jeśli ta krewna się nie uspokoi, nasz związek się skończy. Co ona dała mojemu mężowi? Nic!
Andrzej wychował się w porządnej rodzinie. Jego ojciec odszedł, kiedy już się spotykaliśmy. Po stracie męża teściowa wpadła w szał — ciągle domagała się uwagi i wtrącała się w nasz związek. Zaczęła mnie irytować.
Udawała prawie najbardziej chorą osobę na świecie, chociaż była zdrowsza od nas. Oczywiście, były pewne problemy z ciśnieniem krwi i stawami, ale tak jest z każdym. Zachowywała się jednak tak, jakby zaraz miała paść i już tak zostać.
Po ślubie teściowa postanowiła mnie uspokoić, ale na nic się to zdało. W tamtym czasie miałam już 32 lata, więc nie bałam się bronić swoich osobistych granic. Natychmiast dałam teściowej jasno do zrozumienia, że nie zamierzam tolerować jej wybryków.
Powiedziałam jej wprost, że nie musi codziennie przychodzić do naszego domu, aby sprawdzać zawartość lodówki i pytać swojego syna, czy jego żona go krzywdzi.
Starałam się nie psuć z nią relacji, ponieważ zdawałam sobie sprawę, że wpłynie to na moją rodzinę. Ale kiedy przekroczyła granice, użyłam ciężkiej artylerii. Teściowa manipulowała Andrzejem, dzwoniła do niego w środku nocy i udawała ledwo żywą. Bez względu na to, jak bardzo starałam się przemówić mężowi do rozsądku, rzucał wszystko i szedł do mamy.
Raz chciał wezwać karetkę po kolejnym "ataku", więc mama natychmiast odżyła. Wtedy Andrzej zdał sobie sprawę, że to wszystko fikcja i zaczął się dystansować od matki. Teściowa uznała, że to przeze mnie i przestała się do mnie odzywać.
Nowy etap w naszych relacjach rozpoczął się wraz z narodzinami dziecka. Od pierwszego dnia teściowa zaczęła zasypywać mnie radami i krytykować moje postępowanie. Mówiła mi, że jestem złą matką, że zrujnuję dziecko i zepsuję mu życie. W pewnym momencie przestałam ją nawet wpuszczać do mieszkania, bo byłam zmęczona tymi kłótniami.
Kiedy mój syn miał 5 lat, krewna zaczęła domagać się zapisania go do różnego rodzaju sekcji sportowych i naukowych. Angielski, piłka nożna, pływanie.... Posłużyła się przykładem wnuków swoich koleżanek i nalegała, by Piotruś poszedł do prywatnego przedszkola i przygotowywał się do szkoły.
Mój mąż i ja nie byliśmy tego samego zdania. Nie chcieliśmy zabierać dziecku dzieciństwa i obciążać go do granic możliwości. Wszystko ma swój czas, prawda? Chcieliśmy, aby syn uczył się w normalnej szkole, więc nie było potrzeby korzystania z żadnych ośrodków rozwojowych. Moja teściowa powtarzała, że jesteśmy złymi rodzicami, bo nie dbamy o przyszłość naszego syna.
Później teściowa powiedziała, że powinniśmy wziąć kredyt hipoteczny i spłacić go przed 18 urodzinami syna. Powiedziała, że powinien mieć jakieś zabezpieczenie.
- Zarzucasz nam, że nie dbamy o rozwój naszego syna i nie troszczymy się o jego przyszłość. Że nie zapłaciliśmy za jego szkołę prywatną, że nie chcemy kupić mieszkania ani otworzyć konta w banku... A ja mam do ciebie kontrpytanie: co dałaś swojemu synowi? Kiedy się pobraliśmy, przyszedł do mnie z dwiema koszulkami. Uczył się w zwykłej szkole, nie poszedł na studia, a ty nie chciałaś za niego płacić i nie dbałaś zbytnio o jego rozwój. Dlaczego więc to ty jesteś dobrą mamą, a ja złą?
Oczywiście moja teściowa się obraziła. Zrozumiała, że miałam rację. Mieszkaliśmy z mężem w mieszkaniu, które odziedziczyłam po babci. Moi rodzice zapłacili za ślub — ona odmówiła pomocy finansowej. Mąż studiował później na własną rękę, bo matka wyłudziła od niego pieniądze, które miał odłożone na studia.
Więc może teściowa powinna siedzieć cicho? Nie żałuję, że jej o tym powiedziałam. Uważam, że prawidłowo wychowujemy syna, bo permisywizm i luksus nie jest potrzebny. Najważniejsze, żeby dziecko było szczęśliwe, a reszta — drobiazgi.
