Z jakiegoś powodu zdecydowały, że muszę wkroczyć w ich sytuację i rozwiązać za nie problem mieszkania. Nie tylko one, ale również moje synowe.
Nie jest to jednak częścią moich planów. Z takim nastawieniem mogę polegać tylko na sobie na starość, więc muszę zadbać o bezpieczną starość.
Mam dwóch synów. Każdy z nich ma córkę. Chciałabym, żeby byli dla mnie wsparciem, ale to dalekie od prawdy. Nie mamy dobrych relacji, zwłaszcza z ich żonami.
Zanim się pobrali, moi synowie mieszkali ze mną. Mam duże dwupokojowe mieszkanie, więc jakoś się dogadywaliśmy.
Kiedy nadszedł czas ślubu, moje synowe nie chciały się do mnie wprowadzić, a ja nie zgadzałam się na wspólne mieszkanie. Kiedy synowie się pobrali, sprzedałam swoje mieszkanie i kupiłam małą kawalerkę.
Choćby po to, by zaoszczędzić na kosztach komunalnych. Resztę pieniędzy podzieliłam między synów. Gdzie je zainwestowali, to mnie nie interesowało. Podziękowali mi i nie odezwali się.
Naprawdę miałam nadzieję, że wydali je mądrze. Nie oczekiwałam od nich odwzajemnienia gestu, ale myślałam, że przynajmniej podadzą mi szklankę wody na starość.
Na próżno miałam nadzieję — moje dzieci udawały, że są bardzo zajęte i w ogóle o mnie nie myślały. Synowe początkowo z jakiegoś powodu zwróciły się przeciwko mnie.
Widzicie, one chcą spędzać czas ze swoimi mężami, a ta stara jędza zawsze czegoś od nich chce. Miały mi za złe, że poprosiłam synów o pomoc i "prosiły", żebym ich nie naciągała.
Myślałam, że synowie powiedzą coś w obronie matki, ale oni pozwolili synowym, tak mnie traktować. Byłam bardzo urażona.
Synowe były zadowolone, ale moi ulegli chłopcy chyba nie zdawali sobie sprawy, jak bardzo mnie ranią. Uciekłam więc od nich i zaczęłam sama rozwiązywać swoje problemy.
Poszłam po pomoc do sąsiadów, poszukałam złotej rączki. Ogólnie rzecz biorąc, przyzwyczaiłam się polegać tylko na sobie.
Rzadko widywałam wnuczki, bo nawet nie byłam zapraszana na ich urodziny. Serce już mnie bolało, więc nie zwracałam na to większej uwagi.
Za wszystko obwiniałam tylko siebie — powinnam była lepiej wychować swoje dzieci. Zebrałam owoce swoich błędów i jak mogłabym to powiedzieć inaczej?
Pięć lat temu odziedziczyłam trzypokojowe mieszkanie po bezdzietnym dalekim krewnym. Postanowiłam je wynająć, ponieważ moja emerytura jest minimalna.
Moi synowie nie chcą mi pomagać, więc muszę sobie jakoś radzić. Gdy tylko moi krewni dowiedzieli się, że mam nieruchomość, natychmiast zaczęli działać.
Od razu stałam się mile widzianym gościem w ich domu i zaczęli mnie odwiedzać. Zwłaszcza moje wnuczki stały się troskliwymi dziewczynkami.
W tym czasie obie były już zamężne, najstarsza miała nawet dziecko. Ale żadna z nich nie miała dachu nad głową.
Pomyślały więc, że załatwię to za nie. Nie chcę dać im odziedziczonego mieszkania. To moje ubezpieczenie, bo muszę polegać tylko na sobie.
Moje synowe wywierają na mnie różnego rodzaju presję, ale ja stoję na swoim stanowisku. Nie zrobię nic głupiego. Jeśli mam mieszkanie, mogę przynajmniej zapłacić za opiekunkę.
Nie oczekuję niczego dobrego od synów i synowych, bo oni już zostawili mnie na pastwę losu. Pogodziłam się już z tym, że moje dzieci i wnuki nie potrzebują mnie, tylko mojego majątku.
