W naszej rodzinie było wiele tradycji, które staram się naśladować. Wciąż pamiętam, jak pomagałam mamie w przygotowaniach do świąt i ważnych wydarzeń.
Goście byli zawsze mile widziani w naszym domu, moja mama bardzo ich kochała, wiedziała, jak zebrać krewnych i przyjaciół przy jednym stole.
Nawet w zwykłe dni odwiedzali nas znajomi mamy, mogłam zaprosić kogoś ze szkoły po lekcjach. Takie tradycje kultywuję do dziś.
Mam wielu przyjaciół, mój mąż i ja mamy wspólnych znajomych, których zawsze chętnie widzimy. Ale krewni mojego męża nie zawsze zachowują się odpowiednio przy świątecznym stole.
Tak się składa, że w naszym domu obchodzone są wielkie święta. Zawsze gotuję coś ciekawego, szukam nowych przepisów, robię wszystko wysokiej jakości, oryginalne i piękne.
Ale krewni męża uważają, że tak powinno być. Zazwyczaj nie dziękują mi za zaproszenie, pyszne jedzenie czy pięknie nakryty stół.
Uważają, że to niepotrzebne. Jakoś bardzo szybko przestali nawet mówić podstawowe "dziękuję".
Zazwyczaj krewni mojego męża przyjeżdżają na gotowe, nawet nie próbując pomóc w przygotowaniach.
Teraz rozumiem, dlaczego mój mąż często przepraszał za swoich krewnych w przeszłości. Ale kiedyś myślałam, że bardzo przesadza.
Mój mąż nawet zniechęcał mnie do organizowania uroczystości na dużą skalę. To wymaga tyle wysiłku, cierpliwości i pieniędzy, a nigdy nie otrzymasz żadnej wdzięczności.
A ja żartowałam i mówiłam, że tak powinno być, że to tradycja.
Ale po ostatnim razie coraz częściej dochodzę do wniosku, że powinnam była posłuchać rad męża wcześniej. Zaczęło się od obchodów ferii zimowych.
Zamiast pomocy i wdzięczności usłyszałam kilka kąśliwych uwag, że za mało soli w sałatce, że kupiliśmy za tanie wino. Na początku nie zwracałam uwagi na te przytyki. Ale one nie ustawały.
Zwróciłam uwagę mężowi na chamskie zachowanie jego krewnych. A on poradził mi, żebym nie zapraszała wszystkich wiosną. Pomyślałam jednak, że wszystko będzie dobrze.
Wiosną ten sam schemat się powtórzył. Doszło do tego, że goście powiedzieli że sama nie przygotowywałam sałatek, tylko stawiałam na stole gotowe.
Chciałam nawet świętować swoje urodziny tylko z rodziną. Ale w ostatnim tygodniu postanowiłam podtrzymać tradycję. Wysłałam zaproszenia do rodziny męża.
Krzątałam się i gotowałam jak zwykle, nie miałam nawet czasu, żeby się odpowiednio ubrać. Położyłam na stole moją ulubioną sałatkę, a jedna z siostrzenic mojego męża powiedziała do mnie:
"Nie nauczyłaś się robić niczego innego?".
Wszyscy się śmiali, a ja miałam ochotę wybuchnąć płaczem, zamknąć się w pokoju i nie wychodzić stamtąd aż do rana. Ale poszłam do kuchni i się uspokoiłam.
Umyłam się i wyszłam do gości. Przyniosłam kolejne danie i powiedziałam, jakby przez przypadek:
"Kto ma urodziny w następnej kolejności? Kogo będziemy odwiedzać? Nikt nie lubi mojego jedzenia, więc nie musicie przychodzić na urodziny mojego męża. Pójdziemy do restauracji. Ale chętnie przyjdziemy do ciebie".
Wszyscy natychmiast przestali rozmawiać i spojrzeli na siebie. Wieczór został zrujnowany, ale udało mi się powiedzieć prawie wszystko niegrzecznym krewnym.
Jak długo możemy znosić takie chamstwo! To prawda, żaden z nich nie przeprosił. Być może ktoś inny zrobi to w przyszłości. Mam taką nadzieję.
