Kiedy Lucyna i ja pobraliśmy się, nic nie zapowiadało, że po prawie dwudziestu latach po prostu trzaśnie drzwiami i odejdzie.
Przez lata naszego małżeństwa wychowaliśmy dwójkę dzieci, zawsze starałem się, aby ani im, ani mojej żonie niczego nie brakowało i udało mi się.
Cały wolny czas spędzałem z żoną i dziećmi. Często wyjeżdżaliśmy na wieś, podróżowaliśmy. Nie miałem żadnych osobistych zainteresowań, po prostu nie starczało mi na nie czasu...
Moja córka wyszła za mąż wcześnie, zaraz po szkole. Moja żona i ja nie byliśmy zachwyceni, ale nie sprzeciwialiśmy się, zorganizowaliśmy wesele, a rok później Ola urodziła naszą wnuczkę.
Skomplikowana operacja, którą moja córka przeszła po porodzie, wymagała pilnej transfuzji krwi, ale ani lekarze, ani my nie mogliśmy znaleźć krwi o ujemnej grupie Rh.
Siedziałem zrozpaczony w holu szpitala położniczego, kiedy wszedł przedstawiciel i zapytał dyżurującą pielęgniarkę:
- Przyszedłem pobrać krew dla Oli.
Pielęgniarka podskoczyła, dała mu ochraniacze na buty i szlafrok, i szybko przenieśli się na oddział.
Po bezpośredniej transfuzji krwi mężczyzna wyszedł blady, odjęto mu, jak się później dowiedziałem, podwójną dawkę.
Ale życiu Oli nie zagrażało niebezpieczeństwo. Mężczyzna zniknął, stopniowo uspokoiliśmy się, a moja zdolność do analizowania wydarzeń powróciła.
Kim był ten wybawca naszej córki? Skąd wiedział, że Ola potrzebuje krwi? Dlaczego natychmiast zniknął, mimo że chciałem z nim porozmawiać i mu podziękować?
Stopniowo do mojej duszy zaczęły wkradać się wątpliwości, czy Ola i Irek są moimi dziećmi.
Analiza w nowoczesnym laboratorium nie trwała długo, a tydzień później otrzymałem wyniki. Zostały starannie zapieczętowane, aby uniknąć nadmiernej ciekawości ze strony osób postronnych. Duża koperta parzyła moje ręce i nie odważyłem się jej rozerwać.
Kiedy wróciłem do domu, wręczyłem kopertę mojej żonie. Natychmiast wszystko zrozumiała i poszła do swojego pokoju. Godzinę później, po spakowaniu rzeczy, żona rzuciła krótkie: "Do widzenia!".
Oglądałem telewizję z synem, a Ola miała zostać wypisana ze szpitala położniczego zaledwie dwa dni później.
Najpierw musiałem wszystko wytłumaczyć Irkowi, a potem Oli. Cieszyłem się, że dzieci zrozumiały mój stan i powiedziały, że bez względu na wszystko uważają mnie za swojego ojca.
Ola przekonała swojego męża, aby wprowadził się do naszego domu z dzieckiem i teraz to ona jest właścicielką domu.
Była żona czasami dzwoni do dzieci. W ogóle się ze mną nie kontaktuje, nawet rozwiedliśmy się zaocznie. Kobieta, której dałem tyle troski i ciepła, nawet nie próbowała się wytłumaczyć i przeprosić...
