Już w trakcie przygotowań do ślubu czuliśmy początki wrogości. Każda z mam chciała mieć decydujący głos. Nie mogły zdecydować się na kolorystykę uroczystości, uzgodnić listy gości, wybrać wodzireja.

Musieliśmy wysłać kobiety na odpoczynek, a sami zająć się przygotowaniami i w żaden sposób nie dopuścić ich do tej kwestii.

Gdybyśmy nie podjęli takich środków, ślub prawie by się nie odbył. Zdając sobie sprawę z opłakanej sytuacji po ślubie, zdecydowaliśmy, że nigdy nie będziemy mieszkać z żadnym z naszych rodziców.

Lepiej jest znaleźć pracę na pół etatu, ale pogarszanie sytuacji nie jest konieczne. W końcu nawet zwykłemu wyjazdowi w odwiedziny towarzyszył skandal.

Teściowa mogłaby zadzwonić i poprosić, żebyśmy za kilka dni wpadli na rodzinny obiad z okazji przyjazdu krewnych męża.

Mama dowiadywała się o tym i wpadała w złość, że jest biedną nędzarką, nikt jej nie potrzebuje. Próby wytłumaczenia, że jest uroczystość, trzeba być obecnym, powodowały jeszcze większą obrazę.

Nie pomagały obietnice, że przyjdziemy następnego dnia. Przecież i tak jesteśmy ostatnimi, którzy do niej idą. Wręcz przeciwnie, to była ta sama historia.

Gdybyśmy pojechali do mojej mamy, ciśnienie teściowej poszybowałoby w górę i pojawiłoby się mnóstwo niecierpiących zwłoki problemów, jak siła wyższa.

Nie dało się ich pogodzić. Po ślubie były moje urodziny. Myślałam, że mamy znajdą wspólny język. Bardzo się pomyliłam. Moja oświadczyła, że jeśli teściowa będzie na przyjęciu, to jej tam nie będzie. Zażądała, żebym nie zapraszała rodziców męża. Zgodziłam się, a potem tego żałowałam.

Następnie były urodziny męża i mama powiedziała, że nie chce widzieć teściowej. W tym czasie wojna rodziców już mi się znudziła i powiedziałam, że jeśli mama nie przestanie zachowywać się jak dziecko, to nigdzie więcej jej nie zaproszę. Obraziła się i powiedziała, że sama nigdzie nie pójdzie, bo teściowa jest mi bliższa.

Wtedy musiała zapomnieć o swoich zasadach. Urodziło nam się dziecko. Babcie skakały wokół wnuczki, gruchały, uśmiechały się. A potem rozpętała się burza.

Porady na temat pielęgnacji przychodziły z obu stron. Kobiety przychodziły w tym samym czasie i zaczynały się kłócić. Czasami przechodziły do wojny między sobą i zapominały o dziecku.

Na początku staraliśmy się załagodzić sytuację. Ale kiedy masz małe dziecko na rękach, a dwie dorosłe kobiety cały czas się kłócą, nie wystarczy zajmować się ich wyimaginowanymi problemami.

Zaczęły na zmianę dąsać się i wyzywająco wychodzić. Więc po prostu zakazaliśmy im wstępu do naszego mieszkania. Teraz są na nas obrażone, ale nie czują się winne.

Tak bardzo chciałabym, żeby wszystko się uspokoiło i żeby moja córka miała dwie normalne babcie...