"Moja małżonka zaczęła codziennie narzekać, że trudno jest jej pozostać na urlopie macierzyńskim. Zaproponowałem żonie zamianę, a ona się obraziła"

Trzymam się z całych sił, ale nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam....

Moja żona urodziła sześć miesięcy temu. Nasze dziecko było chciane i planowane. Kiedy moja żona urodziła córkę, moja radość nie była ograniczona. Z reguły mężczyźni marzą o synu, ale ja zawsze chciałem mieć córkę.

Jestem dorosłym i niezależnym mężczyzną, dlatego doskonale rozumiem, że mojej małżonce nie jest łatwo, mimo że mamy wszystkie niezbędne urządzenia.

Z tego powodu po powrocie z pracy staram się zwracać uwagę na moją córeczkę, aby moja żona mogła przynajmniej trochę odpocząć.

Te chwile, kiedy zajmuję się córką, sprawiają mi wiele przyjemności. Nie jest to dla mnie nowość, ponieważ wychowałem swoją młodszą siostrę i dlatego wiem, jak radzić sobie z dziećmi.

Jeśli czegoś nie wiem, konsultuję się z żoną. Po tym, jak moja żona i córka wróciły ze szpitala położniczego, nawet sam wykąpałem córkę.

Starałem się być dobrym ojcem i małżonkiem, ale doskonale zdawałem sobie sprawę, że urlop macierzyński dla mojej żony jest bardzo trudny, ponieważ jest ona bardzo aktywna i nie może długo być bezczynna.

Moja żona zaczęła codziennie narzekać, że bardzo trudno jest jej siedzieć na urlopie macierzyńskim i że jest zmęczona siedzeniem w czterech ścianach.

Zaproponowałem żonie zamianę, ja będę siedział z córką, a ona pójdzie do pracy, bo mamy taką samą pensję, a dodatkowo mogę nawet część pracy wykonywać zdalnie.

Wydaje mi się, że to idealne wyjście z sytuacji, ale moja żona nie była zachwycona taką opcją. Powiedziała mi wtedy, że wychodzi na to, że to ona będzie polować na mamuty, a ja będę siedział w domu.

Nic nie mogłem zrozumieć, bo dalej narzekała, że jest zmęczona siedzeniem w czterech ścianach, a następnie zaczęła się obrażać za to, że zaproponowałem jej pójście do pracy. Próbowałem jej wytłumaczyć moją decyzję, ale nic nie zrozumiała.

Powiedziała mi wtedy, że "nie jestem mężczyzną", że normalnemu mężczyźnie taka myśl nigdy nie przyszłaby do głowy. Czy to normalne, że wyrzucam żonę do pracy, żeby samemu zostać w domu?

A potem powiedziała, że pewnie po prostu uważam ją za złą matkę. Po tej rozmowie moja małżonka codziennie znajduje nowy powód, by mi coś zarzucić.

Już milion razy żałowałem, że jej to zaproponowałem, ale przecież nie można się cofnąć. Jedynym plusem w tej całej sytuacji można nazwać to, że przestała narzekać na to, że ciężko jest jej wysiedzieć na urlopie macierzyńskim. Nawet jej własna matka jest zaskoczona jej pretensjami do mnie!

Teraz już wiszę na włosku. Na razie spisuję na straty jej huśtawki hormonalne i mam nadzieję, że wkrótce się uspokoi.