Znałam moją synową. Ale swatów spotkałam dopiero na samej uroczystości. Nie pytaj, tak się stało. Generalnie normalni ludzie. Swatka to wybitny, spokojny człowiek.
Poza tym wydawała mi się dobrą osobą. Ale podczas rozmowy zawsze chciała pokazać się jako przebiegła i trochę łobuzerska. Są tacy ludzie.
Po pewnym czasie swat nagle odszedł po wypadku samochodowym, a teściowa mojego syna została wdową.
Nie sądziłam, że zechce zostać sama tak długo, takie odniosłam wrażenie na weselu naszych dzieci. Po kilku latach jednak postanowiła zmienić miejsce zamieszkania.
Nasze dzieci mieszkają w mieście od dawna. Urodziłem się na wsi i czuję się tu świetnie. Chociaż od dziesięciu lat nasze miejsca nazywają się przedmieściami.
Asfalt tutaj nie jest tak dobrze utrzymany, a sieć komórkowa czasami zanika. Ale łatwo jest oddychać, jest własna ziemia i jest też gospodarstwo. Ta sama wioska, tylko wygodniejsza.
Do tej właśnie wsi planowała przeprowadzić się mama mojej synowej. Najpierw zapytała i wybrała, który dom jest lepszy. No cóż, powiedziałem, że niedaleko ode mnie, jakieś półtora kilometra dalej, ludzie sprzedają domy.
Tam jest blisko rzeki. I na przystanek autobusowy, żeby pojechać do miasta. A niedaleko tego przystanku jest sklep. Dobra opcja.
Mój syn pomógł jej przewieźć kilka rzeczy, nawet ja tam byłam. I dopiero wtedy zobaczyłam, jak niekompetentna była jego teściowa.
Jestem od niej starsza, więc nadal mogę wnieść trochę rzeczy do domu. A kiedy ona wysiadła z samochodu, zachowywała się, jakby miała zaraz zemdleć.
Mam telefon komórkowy, za pomocą którego komunikuję się z synem, oglądam wiadomości i ogólnie z niego korzystam. Kiedyś Irena poprosiła o numer telefonu, na wypadek gdyby coś się stało. No to dałam.
Nie wiedziałam, do czego to doprowadzi. I dzwoniła do mnie z durnego powodu. Skąd wziąć wodę, gdzie co kupić, czy nie jest straszne chodzić nocą i jak wkręcić żarówkę. Od razu widać: mężczyzna był panem domu. Spoczywaj w pokoju.
Wkrótce poznała drogę do mojego domu i zaczęła przychodzić z wizytą. I nie wyszła bez prezentów. Albo ogórki i pomidory, albo jabłka. Bez wahania brała cukinię. Koper, pietruszka.
Nawet pęczek bazylii, który posiałam na próbę, żeby zobaczyć, jak wykiełkuje. Wzięła też kilka puszek przetworów. Na początku przymknęłam na to oko: dziewczyna z miasta, co mogę z niej wyciągnąć? Ale potem jej bezczelność zaczęła irytować.
Wydarzenie, które mnie natchnęło, miało miejsce całkiem niedawno: wracałam z rynku do domu. Idę ścieżką i zauważam czyjś boleśnie znajomy tyłek w moim ogrodzie.
Podchodzę i patrzę, jak Irena bez wstydu spokojnie zbiera wszystkie moje uprawy. A ja uwielbiam zielony groszek. Pilnuję, żeby dojrzewał i się nie zepsuł.
I wyobraź sobie, jak to jest patrzeć, jak jest pośpiesznie rozrywany, gdy nie ma cię w domu.
— Witaj, Irenko! Jak się sprawy mają? Co nowego?
Swatka szybko się ożywiła i natychmiast wstała. Czułam, że nie jest gotowa na nasze spotkanie, ale ta kobieta wcale tego nie okazywała.
Zamiast tego szybko wymamrotała coś o zgubionym kolczyku. A torba pozostawiona na ziemi zdawała się nie mieć z tym nic wspólnego.
I nieważne, jak bardzo chciałam skierować naszą rozmowę w stronę konfliktu, nieważne, jak bardzo chciałam powiedzieć jej wszystko, co myślałam, powstrzymywałam się. W końcu jest to krewna.
Matka mojej synowej. I jest w stanie opowiadać dzieciom najróżniejsze kłamstwa na mój temat. A przebiegłym ludziom łatwiej ufa się, każdy o tym wie. Cóż, wtedy zdecydowałam się oszukać.
Powiedziałam, że mam w ogródku krety, więc groszek z brzegu potraktowałam trutką, aby krety, częstujące się nimi szybko odeszły z tego świata.
Swatka nagle zbladła, a jej oddech przyspieszył. Szybko dodałam, że się spieszę i czmychnęłam do domu.
Swatka natychmiast uciekła, zostawiając torbę pełną strąków groszku. Kilka dni później, mój syn zadzwonił do mnie i mimochodem wspomniał o tym incydencie.
Ze słabo skrywanym chichotem poradził mi, żebym umieściła pluszowego zwierzaka, żeby zapobiec pojawieniu się kretów. Podobno pomaga lepiej.
Na co mu odpowiedziałam, że minęło już tyle czasu, a krety nie wróciły. Najwyraźniej moja trucizna zadziałała. A zbiory będą zdrowsze.
Kocham mojego syna. Dobrze, że nie jest też zbyt miejski. Wie, co krety lubią, a czego nie.
