Od najmłodszych lat przyzwyczajają się do tego, że zawsze mają wszystko. Ale kiedy przychodzi czas, by wypłynąć w morze, na horyzoncie pojawia się cała góra problemów.

Oczywiście są tacy, którzy biorą odpowiedzialność za swoje życie. Ale zdarza się też, że dojrzałe dziecko po trzydziestce czeka na pomoc ojca i matki.

Mam 56 lat, pracuję w branży budowlanej za granicą. Razem z żoną żyjemy dobrze i w zasadzie nigdy sobie niczego nie odmawialiśmy. Kiedy urodził nam się syn, robiliśmy wszystko, aby był szczęśliwy. Nie mogę powiedzieć, że był bardzo rozpieszczany. Ale moja żona i ja musieliśmy gdzieś popełnić błąd.

Rzecz w tym, że teraz Andrzej ma 30 lat, ale wciąż prosi nas o pieniądze. Co więcej, moja żona poważnie wierzy, że jesteśmy zobowiązani do utrzymywania go, nawet jeśli jest już dorosły.

A ja tego nie rozumiem. Ożenił się ze starszą od siebie kobietą. Byłem temu przeciwny, ale nigdy nie naciskałem na syna. Po prostu wiedziałem, że jeśli coś postanowi, to to zrobi.

Rok po ślubie młoda para miała dziecko. Tyle tylko, że absolutnie nie myśleli o tym, jak go utrzymać. Andrzej nie miał wtedy nawet pracy! Przez pierwsze kilka lat jego syn, synowa i wnuczka siedzieli nam na karku.

Wierzyłem, że Andrzej podniesie głowę, nawet zaproponowałem mu pracę. Ale, jak widać, budownictwo mu nie odpowiadało.

A przede wszystkim jestem zdenerwowany niewdzięcznością mojego syna. Moja żona i ja zapewniliśmy mu nawet mieszkanie. Teraz wraz z rodziną mieszka w przestronnym 2-pokojowym mieszkaniu, które odziedziczyłem po matce.

Nigdy go o nic nie prosiłem, po prostu mu to dałem. I na tym chciałem zakończyć. Jednak Andrzejowi nie podobał się ten układ.

Teraz co tydzień dzwoni do nas i prosi o pieniądze. Wszystko pod pretekstem "dla wnuczki". Syn po prostu wywiera na nas presję, wiedząc, że dla dobra dziewczynki jesteśmy gotowi zrobić wszystko. Ale zdaję sobie sprawę, że to nie w porządku. Choć syn znalazł już pracę, jego pensja wciąż nie wystarcza na pokrycie wszystkich potrzeb.

Synowa nie planowała powrotu do biura. Szybko jednak zrozumiała, że nie może dłużej oczekiwać od nas pomocy. Wróciła do pracy, a całkowity dochód rodziny syna wzrósł. Dobrze wiem, jakie są teraz ceny i ile płacą za media. Powinno im wystarczyć, ale wciąż błagają nas o pieniądze.

Nikt nie myśli o tym, jak żyjemy. Teraz musimy dokonywać napraw w domu, samochód często się psuje. Ponadto moja żona i ja zwyczajnie chcemy wyjechać na wakacje. Któregoś dnia zadzwonił Andrzej i "uszczęśliwił mnie":

"Będą mieli drugie dziecko". Nie, oczywiście, nie jestem przeciwny powiększaniu rodziny. Ale wydaje mi się, że przed urodzeniem drugiego dziecka trzeba się dobrze zastanowić.

Kiedyś tego nie zrobiliśmy, bo zdaliśmy sobie sprawę, że po prostu nas na to nie stać. Wymagałoby to jeszcze więcej pieniędzy, czasu i wysiłku.

Tutaj nie mogłem już tego znieść i powiedziałem mojemu synowi, że gratisy się skończyły. Mam własne życie i nie chcę poświęcać go na zarabianie pieniędzy dla mojego syna, który ma 30 lat. Powiedziałem żonie, żeby nie ważyła się przelewać mu pieniędzy.

Jeśli się dowiem, odetnę jej dostęp do karty. To nie może trwać wiecznie! Żona jest na mnie zła, a syn nawet ze mną nie rozmawia.