To naprawdę nic wielkiego. Nie ma dramatu ani cenzury. Nawet jeśli jest już po trzydziestce. Pracę można znaleźć w każdej chwili. Nie jesteś nikomu nic winna i wszędzie czujesz się swobodnie. Jeśli chcesz, możesz prowadzić samochód, pracować jako taksówkarz. A jeszcze 20 lat temu nikt nie mógł nawet pomyśleć o czymś takim.

Mam 53 lata i od niedawna znajduję się w sytuacji, w której muszę mieszkać z córką, jej mężem i dwójką ich dzieci w dwupokojowym mieszkaniu.

Dosłownie śpię w łazience, bo nie ma innej możliwości. I nawet nie widzę, jak tej sytuacji można zaradzić. Myślisz, że wydałam wszystkie pieniądze na zakłady, złe nawyki czy piramidy finansowe? Wcale nie.

Jeszcze kilka lat temu mieszkałam w ładnym prywatnym domu na przedmieściach. Miałam ukochanego mężczyznę, który zwracał na mnie uwagę, dawał mi prezenty, a nawet trochę mnie rozpieszczał. I to w naszym wieku! Wtedy nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, ile mam szczęścia. Ale wszystko przemija i to też.

W każdym razie z pierwszym mężem miałam córkę, załamanie nerwowe i niezapłacone alimenty. Dużo pił, krzyczał i często bił ręką w stół, udowadniając, że to on jest prawdziwym panem w domu. Oczywiście musieliśmy się rozstać. Nie mam pojęcia, gdzie on teraz jest i nie interesuje mnie to.

Wychowałam córkę jako samotna matka. Było ciężko, ale wszystko się ułożyło. Nastia dobrze skończyła szkołę i poszła na uniwersytet. Gdzieś w tym okresie zdałam sobie sprawę, że moja córka jest już dość niezależna i nie muszę już poświęcać jej całej swojej uwagi. A kiedy moja córka studiowała i mieszkała w akademiku, zaczęłam poznawać nowych mężczyzn.

Trzeba przyznać, że czasami trzeba zaakceptować fakt, że to po prostu nie jest to, co lubisz. Tak właśnie było ze mną. Myślałam, że chodzenie na randki będzie szalenie ekscytujące i romantyczne - jak wtedy, gdy byłam młodsza.

Poznawanie nowych ludzi i świetna zabawa. Ale rozczarowałam się. Każdy pierwszy mężczyzna, którego spotkałam, chciał ode mnie tylko jednej rzeczy. I nie było w tym żadnego romantyzmu. Myślałam, że na zawsze zostanę kobietą bez męża.

Wkrótce moje próby znalezienia tego jedynego ustały. Wróciłam do trybu pracy i zaczęłam znikać wieczorami, biorąc pracę na pół etatu i coraz więcej zleceń. Miało to swoje zalety: awansowałam i przeniosłam się do innego biura. Tam poznałam Tomka. Wspaniałego mężczyznę, ojca i mojego przyszłego narzeczonego.

Bardzo szybko się polubiliśmy i zaczęliśmy mieszkać u niego. Był wdowcem, więc przez długi czas mieszkał tylko z dziećmi w swoim pięknym domu. Nawiasem mówiąc, jego dzieci początkowo w ogóle mnie nie zauważały.

Ale potem, zdając sobie sprawę, że ich ojciec i ja potrzebujemy siebie nawzajem, zaczęły ze mną rozmawiać. Przez chwilę myślałam nawet, że jesteśmy przyjaciółmi.

Jakieś pół roku później moja córka wyszła za mąż, a rok później urodziła dzieci. Bliźniaki. Byłam szalenie szczęśliwa, więc bez wahania przepisałam swoje mieszkanie na córkę. Ponieważ jest to logiczne, a ja zamierzałam mieszkać z moim mężczyzną. Nawiasem mówiąc, Tomek nie miał nic przeciwko. Potem nawet złożył mi ofertę ślubu, którą oczywiście przyjęłam.

Żyło nam się pięknie. Pracowaliśmy razem, ale nawet będąc obok siebie przez cały dzień, nie czuliśmy się zmęczeni ani zirytowani. Mogliśmy po prostu usiąść obok siebie i w ogóle nie rozmawiać. Wciąż było nam ze sobą dobrze. Nie sądziłam, że jeszcze kiedykolwiek poczuję coś takiego do kogokolwiek.

Niestety, problemy z sercem zabrały mi ukochanego. Dzieci Tomka, mojego ukochanego, "poprosiły" mnie o opuszczenie mieszkania. Kazały mi spakować rzeczy, bo nie chciały mieszkać w domu pełnym wspomnień. Plan był taki, żeby jak najszybciej go sprzedać i wyjechać z kraju. Tak jak zawsze chcieli. A ja, co ze mną? Gdzie chcę, mogę jechać, gdzie chcę. To nie ich problem.