Relacje z moją siostrą zawsze były pełne wzlotów i upadków, ale mimo różnic starałyśmy się być dla siebie wsparciem, zwłaszcza po śmierci naszej mamy. Kiedy zmarła, zostawiła po sobie kilka cennych rzeczy – w tym jej ukochaną biżuterię, która miała być symbolem rodzinnej tradycji. Obiecałyśmy sobie, że zachowamy ją na pamiątkę, a może kiedyś przekażemy naszym dzieciom.
Jednak to, co wydarzyło się pewnego dnia, zburzyło wszystko, co zbudowałyśmy.
Kilka miesięcy po śmierci mamy, podczas rodzinnego obiadu, moja siostra, Kasia, spojrzała na mnie z chłodem, który rzadko widziałam w jej oczach.
– „Anka, muszę z tobą porozmawiać.”
Jej ton był oskarżycielski. Reszta rodziny spojrzała na nas, a ja poczułam, że coś jest nie tak.
– „O co chodzi, Kasiu?” – zapytałam, próbując zachować spokój.
– „Chodzi o biżuterię mamy. Gdzie ona jest?!”
Zaskoczona jej pytaniem, odpowiedziałam spokojnie:
– „Jest w szafce w moim domu, tak jak ustaliłyśmy. Przecież sama mówiłaś, że to najlepsze miejsce, bo tam jest bezpieczna.”
Kasia zmrużyła oczy, a jej głos się podniósł.
– „Bezpieczna? To ciekawe, bo ostatnio jej tam nie widziałam! Powiedz mi prawdę, Anka – co z nią zrobiłaś?!”
Zapanowała cisza. Reszta rodziny patrzyła na mnie z niedowierzaniem. Czułam, jak krew odpływa mi z twarzy.
– „Kasiu, co ty sugerujesz? Przecież nigdy bym jej nie ruszyła bez twojej zgody!”
Ale ona nie dawała za wygraną.
– „Nie udawaj niewiniątka. Wszyscy wiedzą, że zawsze chciałaś tę biżuterię dla siebie. Sprzedałaś ją, prawda?!”
Jej oskarżenia były jak cios nożem. Jak mogła pomyśleć, że jestem zdolna do czegoś takiego? Próbowałam się bronić, ale każda moja próba była zbywana jej chłodnym śmiechem i ostrymi słowami.
Po obiedzie wróciłam do domu, roztrzęsiona i zrozpaczona. Natychmiast sprawdziłam szafkę, gdzie trzymałam biżuterię. Była pusta. Ktoś ją zabrał. Czułam, jak serce bije mi w piersi. Kto mógł to zrobić? Wtedy przypomniałam sobie, że kilka dni wcześniej Kasia odwiedziła mnie, gdy nie było mnie w domu. Czy to możliwe, że…?
Postanowiłam to sprawdzić. Zaczęłam pytać wśród znajomych Kasi i w lokalnych lombardach, czy ktoś próbował sprzedać cenne rodzinne precjoza. Po kilku dniach natknęłam się na właściciela jednego z nich, który potwierdził moje najgorsze obawy – Kasia sprzedała biżuterię tydzień wcześniej.
Złamana, ale zdeterminowana, skonfrontowałam się z nią.
– „Kasiu, dlaczego to zrobiłaś?!” – zapytałam, pokazując jej dowód na sprzedaż.
Początkowo zaprzeczała, ale kiedy zdała sobie sprawę, że nie może już udawać, spuściła wzrok.
– „Potrzebowałam pieniędzy” – wyszeptała. – „Miałam długi, których nie mogłam spłacić. Nie wiedziałam, co robić…”
– „A więc to dlatego mnie oskarżyłaś?! Żeby ukryć swoje kłamstwa?!”
Kasia zaczęła płakać, ale w jej łzach nie było ulgi – tylko wstyd. Próbowała przeprosić, ale moje serce było zbyt zranione, bym mogła od razu wybaczyć.
Od tamtej pory nasze relacje nigdy nie wróciły do dawnego stanu. Kasia zwróciła część pieniędzy, ale biżuterii nigdy nie udało się odzyskać – była zbyt cenna i szybko zmieniła właściciela. Dla mnie jednak największą stratą nie były te materialne przedmioty, ale zaufanie, które zostało zniszczone.
Nauczyłam się, że nawet w najbliższej rodzinie mogą kryć się tajemnice i zdrady. Choć wciąż tęsknię za bliskością, którą kiedyś miałyśmy, wiem, że czasem rany są zbyt głębokie, by je w pełni zaleczyć.
