Ten dom to moje życie. Każda cegła, każda deska, każdy kąt nosi w sobie wspomnienia – śmiech dzieci, wspólne święta, chwile radości i łez. Zbudowaliśmy go z mężem własnymi rękami. Przez lata był schronieniem, miejscem, które dawało mi poczucie bezpieczeństwa i przynależności. Teraz moja rodzina chce, żebym go sprzedała. Mówią, że tak będzie lepiej, wygodniej, ale ja czuję, że jeśli stracę ten dom, stracę też część siebie.


Pierwszy raz temat sprzedaży pojawił się po śmierci mojego męża. Syn, Paweł, przyjechał do mnie z żoną.


– Mamo, ten dom jest za duży dla ciebie – zaczął, spoglądając na mnie z troską. – Sama nie dasz rady go utrzymać. Ogrzewanie, naprawy, to wszystko kosztuje. Może lepiej byłoby pomyśleć o czymś mniejszym? W bloku będzie ci łatwiej.


Nie odpowiedziałam od razu. Wiedziałam, że mają rację – dom rzeczywiście był duży, a ja coraz częściej czułam, że codzienne obowiązki mnie przerastają. Ale wtedy pomyślałam o kuchni, w której gotowałam obiad na każde święta, o ogrodzie, gdzie bawiły się moje wnuki, o sypialni, w której razem z mężem snuliśmy marzenia o naszej przyszłości. Jak mogłabym to wszystko zostawić?


Kilka tygodni później córka, Anna, poruszyła ten sam temat.


– Mamo, sprzedaż tego domu to najlepsze rozwiązanie. Paweł mówi, że za te pieniądze mogłabyś kupić mieszkanie, a resztę odłożyć na swoje potrzeby. W bloku będzie ci cieplej, bezpieczniej. Nie musisz się martwić o naprawy.


– Ale to mój dom, Aniu – odpowiedziałam cicho, patrząc na nią z nadzieją, że zrozumie. – Tutaj spędziłam całe życie. Jak mogę to zostawić?


– Mamo, my tylko chcemy dla ciebie dobrze – odpowiedziała z nutą irytacji w głosie. – Czasem trzeba podjąć trudne decyzje.


Od tamtej pory presja rosła. Rodzina przy każdej wizycie wspominała o sprzedaży. W końcu usłyszałam coś, co naprawdę mnie zabolało.


– Mamo, a co z nami? Kiedyś to my będziemy musieli zająć się tym domem. Jeśli go sprzedasz teraz, będzie mniej problemów w przyszłości – powiedział Paweł.


Problemów? Czy mój dom, moje życie, stały się dla nich problemem? Czy naprawdę widzą we mnie tylko ciężar, który należy jak najszybciej rozwiązać?


Teraz, każdego wieczoru, siedzę w salonie i patrzę na zdjęcia na ścianach – na młodszą wersję mnie i mojego męża, na dzieci, które kiedyś biegały po tym domu. Zastanawiam się, czy rzeczywiście powinnam ustąpić. Może mają rację? Może życie w bloku byłoby łatwiejsze. Ale co z moim sercem? Jak mam zostawić miejsce, które jest częścią mnie?


Każda cegła tego domu ma swoją historię. A ja boję się, że jeśli go sprzedam, stanę się jak te ściany bez życia – pusta, pozbawiona swoich korzeni. I najbardziej boli mnie to, że moja własna rodzina tego nie rozumie.