Adam poprosił mnie, abym wychodziła z domu za każdym razem, gdy jego syn przyjeżdża do niego. W zasadzie w każdy weekend muszę się gdzieś kręcić.
Mam 31 lat. Mam własne mieszkanie, które pomogli mi kupić rodzice. Wyszłam za mąż w zeszłym roku, ale nie mam jeszcze własnych dzieci.
Mój mąż jest starszy ode mnie, już kiedyś się ożenił i został ojcem. Jest rozwiedziony od ponad roku, ale spotyka się ze swoim dzieckiem.
Powiedziałabym, że jest wzorowym niedzielnym tatą. Po ślubie zamieszkaliśmy u mnie. Ponieważ miałam dwupokojowe mieszkanie, dla wszystkich starczyło miejsca.
Syna męża traktowałam normalnie, nie wtrącałam się w ich komunikację i nie zwracałam na siebie uwagi. Oni zajmowali się swoimi sprawami, a ja swoimi.
Oczywiście, jeśli chłopak wykazywał inicjatywę, wspierałam rozmowę. Czasami chodziliśmy razem do zoo, kina lub kawiarni.
Przy dziecku nie całowaliśmy się, nie przytulaliśmy, bo Adam uważał, że to traumatyzuje psychikę dziecka. Trzymaliśmy się razem, cokolwiek się działo.
Do niedawna wszystko było normalnie. Jednak ostatnio była żona Adama dostała jakiegoś ataku — nagle uznała, że jej syn nie może się ze mną porozumieć.
Mój mąż powiedział mi o tym, choć nie podał powodu. Wtedy powiedział mi, że muszę wyjechać z domu na weekend, żeby mógł zobaczyć się z synem.
Zastanawiam się, gdzie będę przez dwa dni. I czy to w porządku, skoro mieszkanie jest moje? Mój mąż nie był w żaden sposób zakłopotany, myślał, że to świetna okazja, aby pojechać do swoich rodziców lub spędzić noc z koleżankami.
To świetna zabawa. Po prostu mi się to nie podoba. Oczywiście odrzuciłam tę głupią ofertę.
- Nie mogę zabrać syna na nocowanie, gdy ty jesteś w mieszkaniu! - krzyknął mój mąż.
- A ja przyzwyczaiłam się do mojego mieszkania, więc nie zamierzam mieszkać nigdzie indziej.
Mąż się na mnie obraził. Myśli, że robię to celowo, żeby zepsuć jego relacje z synem. Zbliża się weekend. Zobaczymy, jak Adam rozwiąże ten problem.
