Chodzi o to, że jeśli jej w czymś pomogę, ma do mnie pretensje, że wszystko robię źle i lepiej byłoby, gdybym tego nie robiła. A kiedy jej nie pomagam, naturalnie zaczyna mówić, że nikt jej nie potrzebuje i wszyscy o niej zapomnieli. Nie da się znaleźć do niej podejścia.
Mama zawsze taka była, odkąd pamiętam. Odnoszę wrażenie, że po prostu nie jest zadowolona ze swojego życia.
Oczywiście pod taką presją mój ojciec nie mógł żyć, bo najgorzej to znosił. W końcu opuścił rodzinę.
Im mama była starsza, tym jej charakter stawał się trudniejszy. Wielokrotnie ograniczałam z nią komunikację, bo przy każdym kontakcie czułam się jak wyciśnięta cytryna.
Nie mogłam zrozumieć tej niesprawiedliwości, dlaczego mama była taka trudna. Nie zastanawiając się długo, spakowałam swoje rzeczy i jak najszybciej opuściłam dom.
Mam już własną rodzinę, męża, dziecko. A moja mama niedawno przeszła na emeryturę, według niej jest teraz niedołężną staruszką.
Ale nie rozumiem, dlaczego musi tak bardzo pogarszać sytuację. Przecież ma dopiero sześćdziesiąt lat, ludzie w tym wieku prowadzą aktywne życie, a ona jest chora i nie może nic robić.
Jak tylko dostała rentę, zaczęła wymagać, żebym poświęcała jej więcej uwagi niż zwykle. Czasami dzwoniła do mnie i prosiła, żebym przynosiła jej jedzenie z supermarketu, chociaż sama jest całkiem zdrowa, a sklep znajduje się po drugiej stronie ulicy.
Pewnego razu poszłam ją odwiedzić i mama powiedziała mi, że muszę pilnie posprzątać jej dom, ponieważ nie może sobie z tym poradzić. Robiła to przez całe życie, a potem nagle przestała. Coś tu nie gra.
Oczywiście często daję się nabrać na manipulacje mojej mamy, a kiedy załatwiam jej sprawy, ona nadal jest niezadowolona. Mówi, że kupuję złe produkty spożywcze, że źle sprzątam.
A kiedy ją odwiedzam, ma mi za złe, że mam zawsze niezadowoloną minę. Nie mogę jej zadowolić.
Jestem dorosła, mam własne zmartwienia. Co więcej, moja matka mieszka na drugim końcu miasta i podróż do niej zajmuje dużo czasu.
A na koniec żadnej wdzięczności, tylko wyrzuty w moim kierunku. Po tym, jak urodziłam dziecko, myślałam, że moja mama choć trochę wyrazi chęć siedzenia z dzieckiem, ale tak nie było.
Kiedy przyszłam do jej domu z wnukiem i przekonałam ją, by choć trochę z nim posiedziała i zaopiekowała się nim, moja matka zrobiła to z trudem. Powtarzała, że jest ponad swoje lata i sama potrzebuje pomocy.
W końcu powiedziała, że przy jej ciśnieniu krwi płacz dziecka ma na nią negatywny wpływ i że od teraz powinnam przychodzić bez niego. To jest wiadomość.
- Więc twój mąż nie będzie opiekował się dzieckiem przez kilka godzin?
- Ma czas tylko po pracy, a ja chcę spędzić ten czas z nim, a nie tracić go na podróże. Mam też własne gospodarstwo domowe, którym muszę się zająć.
Przyjaciółka, której o tym mówię, powiedziała, że mogłabym trochę ograniczyć pomoc mamie. Jeśli potrzebuje zakupów, może zamówić dostawę.
I czat wideo, żeby moje komórki nerwowe były zdrowsze. Ale nie sądzę, żeby to było dobre wyjście z tej sytuacji.
- Nawet o tym nie myśl, jeśli nie chcesz przyjść, nie chcę od ciebie żadnych dostaw. Jesteś bezwstydną córką, która chce zostawić mamę na pastwę losu.
Nic innego nie przychodzi mi do głowy. Wydaje mi się, że mama chce, tylko żebym czuła się wyjątkowo niekomfortowo, nie mam innego wytłumaczenia.
Nie mogę się jej sprzeciwić, po prostu nie mam na to wszystko środków. I nie ma sposobu, by ją zadowolić, ani sposobu, by zakończyć ten marazm.
