Kiedy złożyliśmy wniosek w urzędzie stanu cywilnego, musieliśmy się z nimi spotkać. Od początku rozumiałam powód zachowania mojego wybranka. Przyszli teściowie wyróżniali się specyficznym poczuciem humoru, które mogą dostrzec tylko nieliczni.
Nie mogę powiedzieć, że w ogóle nie znałam się na humorze, skoro sama tak reaguję. Nie, moja rodzina też lubiła żartować, ale było to dużo łagodniejsze, bardziej inteligentne.
Mój teść żartował jak szewc. Kiedy zobaczył mnie na progu mieszkania, pierwszy raz zażartował. Myślał, że jego syn przyprowadził kurtyzanę, ale okazało się, że przyprowadził dziewczynę, żeby się zapoznać. Zamarłam ze zdumienia.
Teściowa zachichotała wesoło i ściągnęła męża na ziemię. Powiedziała mi, że żartował. W tamten dzień usłyszałam kilka przykrych rzeczy na temat mojego wyglądu. I to wszystko było nazywane humorem.
Wtedy doznałam szoku kulturowego. Nie mogłam sobie wyobrazić, jak taki spokojny, inteligentny facet z dobrym poczuciem humoru może mieć takich rodziców. Oni są całkowitym przeciwieństwem.
Tego wieczoru mój wybranek powiedział, że zrozumie, jeśli nie będę chciała z nim dalej być. Ale ja byłam zaślepiona miłością. Myślałam, że jeśli nie będę ciągle spotykać się z teściami, to będzie dobrze.
Przecież nie będę z nimi mieszkać. A mój przyszły małżonek jest całkiem normalny. Ale myliłam się, że mogę przyzwyczaić się do żartów moich teściów. Przede wszystkim martwiłam się o wesele, żeby rodzice chłopaka nie zepsuli całej uroczystości.
Ale o dziwo wszystko poszło gładko. Teść co prawda trochę żartował, ale były to dużo bardziej przyzwoite żarty niż zwykle. Po ślubie przez trzy miesiące nie komunikowałam się z nowo poznaną rodziną.
Nie miałam czasu. Potem zaszłam w ciążę. Ciąża była ciężka. Musiałam brać dużo leków, chodzić do lekarzy, przebywać w szpitalu. Z powodu skoków hormonów bardzo przytyłam, trzydzieści kilo.
Nie podobało mi się to, ale nie mogłam nic z tym zrobić. W tym okresie kontaktowałam się z rodzicami męża tylko telefonicznie, a z powodu kwarantanny nikt nie miał do mnie wstępu.
Odwiedzał mnie tylko mąż. Dopiero w siódmym miesiącu nasze drogi się skrzyżowały. Musiałam iść na urodziny teściowej. Dodatkowe kilogramy utrudniały mi poruszanie się i czułam się obrzydliwie.
I wtedy pojawił się mój teść. Natychmiast skomentował moją wagę w typowy dla siebie sposób. Potem przy stole, przy gościach, ciągle "żartował".
Syn powstrzymywał go najlepiej, jak potrafił, ale trwało to tylko około pięciu minut. Wytrzymałam kwadrans, wstałam i wyszłam, powołując się na zły stan zdrowia. Mój mąż oczywiście poszedł ze mną.
Potem usłyszał od mamy, że mógł mnie odesłać do domu, a sam by został. Na co otrzymała odpowiedź, że dopóki ojciec nie nauczy się uważać na słowa, nie postawi tu stopy. To był wielki skandal.
Wtedy mnie to nie obchodziło. Nie mogłam leżeć, stać ani chodzić. Bolało mnie całe ciało, miałam powykręcane stawy. Odliczałam dni do porodu. Wszystko odbyło się o czasie. Dziecko urodziło się zdrowe, tylko z żółtaczką.
Lekarze uspokajali mnie, że to normalne, samo przejdzie. Wszyscy rodzice przyszli na wypis. Pozwoliłam im przyjrzeć się wnukowi. To był ogromny błąd. Teść powiedział, że dziecko nie pochodzi od jego syna, ale od jakiegoś Chińczyka, bo było żółte.
Ludzie wokół nas byli zszokowani. Mój mąż wziął mnie i dziecko i szybko wyszliśmy. Już w samochodzie płakałam. To była ostatnia kropla. Nie mogłam już tego znieść.
Nie chciałam już znać moich teściów. Mój mąż mnie wspierał. Nie rozmawiamy ze sobą od miesiąca.
Nie pozwalam im zbliżać się do mojego dziecka i nie pozwalam im zbliżać się do mnie. Mój mąż od czasu do czasu rozmawia z matką przez telefon, wyjaśniając, że nie będziemy się z nimi komunikować, dopóki ojciec nie nauczy się zachowywać.
