"Ja też jestem przeciwna. Mam dzieci, nie są małe, ale jednak...", sprzeciwiłam się.
"No i proszę. Wiedziałem o tym. Mama zawsze mówiła, że robisz ze mnie mięczaka.
To "mama mówiła" słyszałam przez całe moje dorosłe życie. Moja teściowa była przekonana, że nie mogę się równać z jej złotym chłopcem. Mówiła nawet, że spłodziłam moje córki z kochankiem, bo nie przypominały mojego męża.
Kiedy była jeszcze w dobrym zdrowiu, mieszkaliśmy z nią. Nie, nie dlatego, że nie mieliśmy własnego mieszkania, ale dlatego, że chciała, byśmy się nią opiekowali.
"Wynajmij swoje mieszkanie, będziesz potrzebować pieniędzy, powiedziała mi teściowa. A jednocześnie powtarzała mojemu mężowi:
"Tak, głupku. Śmiało, wyremontuj jej mieszkanie na własny koszt. Znajdzie sobie lepszą partię i wyrzuci cię z domu. Masz samotną matkę, więc mi powinieneś zrobić remont"
Mój mąż postawił naszą rodzinę na pierwszym miejscu i nie słuchał mamy. Postanowiliśmy wtedy, że on będzie porozumiewał się z mamą, zabierał do niej wnuczki, a ja będę żyła swoim życiem bez teściowej.
Ostatnią kropką nad i była wypowiedź teściowej po wypisaniu jej córki ze szpitala położniczego. Zebrali się wszyscy krewni, podniosła kieliszek i powiedziała głośno:
"Przynajmniej tutaj mam pewność, że dziecko nie jest ze zdrady. Ale nie wiem, czyja krew płynie w moich starszych wnuczkach"
Zdenerwowałam się, wstałam i poszłam do domu. To było nasze ostatnie spotkanie. Teresa nie martwiła się zbytnio, ponieważ była zajęta swoją ukochaną Wiktorią.
Pół roku temu moja teściowa zachorowała. Lekarze powiedzieli, że zostało jej 5-8 miesięcy życia. Współczułam, pytałam męża o diagnozę, nie szczędziłam pieniędzy z budżetu na badania.
Ale kiedy przyszło do pytania, kto zajmie się leżącą krewną, stanęłam okoniem. Całe życie byłam bezwartościową synową i taką pozostanę.
"Mój mąż jest przeciwny przeprowadzce do teściowej, a do innej dzielnicy chodzić codziennie z małym dzieckiem nie mogę. Na konflikt z nim nie pójdę, komu będę wtedy potrzebna z przyczepą na rękach?" - szwagierka ciągle powtarzała.
Zięć protestował, mimo że teściowa kupiła mu samochód, mieszkanie przepisała, jedzenie codziennie podsuwała, pieniędzy na młodą rodzinę nie szczędziła.
"I nikt mnie nie pomógł, tylko ja muszę?"
"Ty musisz wybaczyć! Dlaczego jesteś taka zła na moją mamę? Rzucisz pracę, przeniesiemy córki do innej szkoły, czy to jakiś problem?" - biadolił mąż.
Zaśmiałam się nawet po tym zdaniu. Więc mam rzucić swoje życie dla kobiety, która ma mnie gdzieś?
"Nie masz nic przeciwko temu? Zmienić szkołę, rzucić pracę... Jestem dla niej nikim, niech jej ulubiona córka zajmie się mamą. Nie zamierzam nawet o tym dyskutować. Chcesz, rzuć pracę i zamieszkaj z mamą - powiedziałam.
"Więc składam pozew o rozwód. Zamieszkam z mamą i sam będę się nią opiekować. Dzieci będą dorastać bez ojca i będziesz miała to na sumieniu! - krzyknął mąż i wyszedł.
"Dostałaś to, czego chciałaś? Od dawna chciałaś pozbyć się męża, a teraz nadarzyła się okazja" - powiedziała mi przez telefon szwagierka. Nie próbowałam się przed nią usprawiedliwiać, bo nie widziałam w tym sensu.
Nie czuję się winna, postąpiłam słusznie. Cóż, zobaczymy jak to się skończy. Nie chcę przyjmować męża z powrotem do rodziny, on dokonał wyboru.
