Jedyne, co robi, to warczy do telefonu: "Przestań nam przeszkadzać!".
Mój syn jest żonaty od ośmiu lat. Mój mąż i ja daliśmy nowożeńcom mieszkanie na nową drogę życia, więc nigdy nie spędzili dnia na włóczeniu się po wynajętych mieszkaniach.
Wyremontowali je na własny koszt, wyposażyli w meble i sprzęt AGD. Moja synowa była zachwycona.
Dobrze się dogadywałyśmy. Nie ingerowałam w życie młodej rodziny, przyjeżdżałam tylko wtedy, gdy mnie zaprosili.
Rozumiałam, że mają swoje sprawy i zmartwienia. Poza tym moja teściowa była piekielnie złą teściową i nie chciałam brać z niej przykładu.
Moja synowa sama prowadziła dom, a ja zachowywałam swoje zdanie dla siebie.
Rok po ślubie dowiedziałam się, że niedługo zostanę babcią. Obiecałam, że pomogę, jak będę na emeryturze.
Od pierwszych dni synowa zaczęła do mnie dzwonić i zapraszać. Jej rodzice mieszkali w innym mieście, więc polegała tylko na mnie.
Po raz pierwszy praktycznie mieszkałam z dziećmi, ponieważ mój wnuk był kapryśny i nie spał dobrze. Na początku Julia bała się nawet podejść do syna, więc to ja pielęgnowałam wnuczkę.
W pierwszych miesiącach młoda matka nawet nie kąpała dziecka — ja to robiłam. Nawet gdy wracałam do domu, mój telefon nie przestawał dzwonić. Julia była bardzo niespokojną mamą i mówiła mi o wszystkim.
Nie było mi łatwo, nie jestem już młoda. Kiedy moja synowa weszła w tę rolę, stało się to łatwiejsze.
Ale nadal regularnie wzywała mnie do siebie. Nawet kiedy mój wnuk poszedł do przedszkola — siedziałam na zwolnieniu lekarskim. Szyłam mu kostiumy na poranki i chodziłam na zebrania rodziców.
Arturek rósł na moich oczach. Wnuk był moim ujściem. Po odejściu męża tylko dzięki niemu utrzymywałam się na powierzchni. Syn zapewniał mnie, że zawsze będą mnie wspierać i nie zostawią samej. Wierzyłam w to.
Mijały lata. Artur dorastał, a moja synowa przeprowadziła się do naszego miasta. Od tego momentu jej stosunek do mnie natychmiast się zmienił. Nie potrzebowała mojej pomocy.
Ale mnie przydałaby się pomoc. Byłam sama, a moje zdrowie podupadało. Zepsuł mi się kran albo rozładował telefon komórkowy. Nie wiedziałam, co z tym wszystkim zrobić.
Dzwonię do syna, a on nigdy nie jest zadowolony. Obiecuje, że przyjedzie, ale nigdy tego nie robi. Pewnego dnia zadzwoniłam do synowej, a ona powiedziała:
- Ile razy możemy się męczyć? Zadzwoń do hydraulika, idź do serwisu. A na koniec znajdź sobie przyjaciółkę. Zawsze zawracasz nam głowę drobiazgami!
Oczywiście czułam się źle. Wychodziłam w środku nocy, żeby jej pomóc, a teraz mam taką wdzięczność. Artur rzadko do mnie przychodzi — przerzucił się na inną babcię, ma mnie gdzieś.
Postanowiłam się nie narzucać. Będę żyć dla siebie tak długo, jak będę mogła. Nie żałuję, że zawsze przychodziłam pomóc, sumienie mam czyste.
